ปล่อยแฟนที่คบกันมา 7 ปี ไปเรียบเมืองนอกคนเดียวครับ

ทำไมอ่านของบางคนแล้ว น้ำตาไหลเลย

มีโอกาสไปเรียน ตปท แต่ไม่ยอมไปฮะ
ตอนนั้นยอมรับเลยว่ายังเด็กและติดเพื่อนมากๆ

(ขณะที่ตัวเองยังไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจผิดหรือเปล่า แต่ระหว่างทางก็มีเรื่องแฮ้ปปี้อยู่บ้าง )

ตอนเด็กชอบญี่ปุ่นมาก อยากจะไปให้ได้สักครั้งในชีวิต หรือทำงานที่เกี่ยวกะญี่ปุ่น
ตอนเรียนมัธยมเคยได้ทุน AFS ไปญี่ปุ่น แต่ตอนนั้นพิษเศรษฐกิจบ้านไม่มีตังค์ อดไป เหมือนบุญมีแต่กรรมบัง
พอขึ้นมหาลัย เข้าคณะภาษาญี่ปุ่นได้ ตั้งใจเรียนจบมาเป็นล่ามทำงานเงินดีพอควร
แต่ทำงานมา 5 ปี บริษัทไม่เคยส่งไปญี่ปุ่นสักครั้งเดียว เอาแต่ส่งเอนจิเนียร์ไปเป็นว่าเล่น
(ในใจคิด รู้งี้ตรูเรียนวิศวะดีกว่า) จนผมเก็บเงินได้ก้อนนึง ลาออกไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเองซะเลย
กลับมาไทย เจ้านายเก่าชวนเข้าบริษัทเดิมแบบเพิ่มเงินเดือนให้ แต่ให้ไปอยู่แผนกที่ไม่ชอบ
ในใจคิด อืมใกล้บ้านเงินเดือนดีเพื่อนร่วมงานดีทำไปเถอะ
พอเก็บเงินได้ก็ไปญี่ปุ่นอีกหลายครั้งเพราะไม่ต้องใช้วีซ่าแล้วสะดวกมาก
แต่ ทุกวันนี้ไม่ได้ทำงานที่ตัวเองชอบเลย เครียดกดดันลูกค้าตามงานทุกวัน
ชักเริ่มฟิวขาดเพราะงานเยอะจัด ตรูตัดสินใจผิดป่าวว่ะที่มาเลือกที่เก่า
แต่ ณ จุดนี้ผมก็สามารถไปญี่ปุ่นได้ตามความฝัน เรื่อยๆ

บางครั้งเริ่มมาทบทวนความฝันตัวเองใหม่แล้วว่าเป้าหมายชีวิตคืออะไรกันแน่

คำถามนี้ ณ เวลานี้ น่าเอาไปถามเสี่ยเจียง

เพื่อนติดหนี้พนัน แต่ไม่ได้ช่วยเค้าทั้งที่พอช่วยได้อยู่บ้างเรื่องเงิน สุดท้ายเพื่อนยิงตัวตาย

ปล.ไม่ได้เกี่ยวกับวันโกหกนะครับ เป็นเรื่องจริง

ตอนนี้รู้สึกว่าเริ่มจะมองเห็นความผิดพลาดที่จะเกิดอยู่ร่ำไร
มีทางเลือกอยู่3ทาง
-ทางแรกคนอื่นอยากให้ไปให้สุดเพราะเข้าไปแล้วแต่รู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังพอสามารถกลับมาต้นทางได้
และถึงแม้สุดทางอาจจะต้องต่อทางสุดท้ายอยู่ดี
-ทางที่สอง อยากไป ถ้าเข้าไปแล้วกลับไปทางแรกไม่ได้อีกต่อไป และคนอื่นอยากให้ไปทางแรก
มากกว่าเพราะไปทางแรกได้ระยะหนึ่งแล้ว เขาว่าทางนี้ลำบากมาก อาจถึงขั้นออกกลางคัน
แต่ยังไม่เคยเจอกับตัวเองเพราะไม่เคยเข้าไป (อนึ่ง เส้นทางนี้ต้องขยัน อดทน ซึ่งไม่ตรงกับนิสัยผม
แต่ว่ากันว่า เส้นทางนี้สามารถดัดนิสัยคนได้) และแม้สุดทางแล้วก็ยังต้องทำงานลำบาก
ก็ยังคงรู้สึกอยากไปเส้นทางนี้
-ทางสุดท้าย จะเข้ามาทางนี้เมื่อไหร่ก็ได้ และสุดทางทันที คือต้องทำงานที่ได้มา

เวลาก็เหลือไม่มาก... ผมหวังว่าผมคงไม่ทำผิดพลาด... หวังว่าจะเลือกได้ถูกต้อง...
หวังว่าจะไม่เสียใจภายหลัง... ผมยอมรับว่าตัวเองตอนนี้ขี้เกียจและเป็นคนไม่กระตือลือล้น
ตัวอย่างง่ายๆก็คงจะเป็นนอนดึกตื่นสายนี่แหละ อยากจะเลือกเส้นทางให้เด็ดขาดแต่ติด
ทั้งตัวเอง ทั้งคนอื่น... แอบคิดกับตัวเองว่าทางที่สองมีหลายคนไม่อยากไป แต่ตัวเองอยากไป
ก็น่าจะมีโอกาสได้ไปสุดปลายทาง... แต่ถ้าเกิดไม่ไหว ใจไม่สู้ สุดท้ายมันก็จะเสียอะไรต่างๆไปอีก
ผมเข้าใจว่าแทบจะทุกๆอย่างล้วนมีต้นทุนเสียโอกาส ทำอะไรอย่างหนึ่ง ก็เสียโอกาสทำอีกอย่าง
แต่ผมเองก็ยอมรับไม่ได้หากเสียทั้งสองอย่างไป เคยได้ไปโรงพยาบาลจิตเวชเพราะเรื่องงี่เง่า
อย่างการเก็บตัวเพราะผิดหวังไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงแม้"อาจ"จะได้ในสึ่งนั้น แต่ใน
วิธีการที่แตกต่างออกไป ซึ่งมันทำให้ผมได้ยามาทานประจำทุกวันในปัญหา"มีความเครียด"
และเสียประวัติ... มีสองสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ก็ตัวเอง สองสิ่งที่ธรรมดาเอามากๆ คือ
"ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ" และ "ได้ในสิ่งที่ไม่ต้องการ" อันแรกพอทำใจได้ว่าด้วยเหตุผล
ยกเว้นบางสิ่งที่ดูไร้เหตุผลเอามากๆและต้องการจริงๆประกอบกัน อันที่สองก็แบบ
อยู่เฉยๆก็ได้มา เป็นของที่แบบเหมือนจะดี แต่ไม่ได้ต้องการ ผลหลายๆครั้งก็กลายมาเป็น
ปัญหาซะงั้น จะปฏิเสธก็ไม่ได้ ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าอนาคตตัวเองจะเป็นอย่างไร จะต้อง
เจอกับอะไรบ้าง แต่ยิ่งคิดกลับยิ่งจบที่ว่า "ผมไม่รู้..."

หนูตัดสินใจผิดทุกครั้งที่ตัวเองเลือกที่จะใจร้อน พอใจเย็นเฮฮาชิวๆ รู้สึกชีวิตดีขึ้นเยอะ ตัดสินใจรอบคอบเยอะขึ้นค่ะ

ไม่มีนะครับ พลาดแบบจำได้ขนาดนั้น

หลายเรื่องมากๆแต่ก็นะมันก็ผ่านไปแล้ว
อันที่พลาดแล้วฮาหน่อยก็ไปซื้อกางเกง
นักศึกษาแล้วไม่ได้ใส่กุงเกงในไป ที่ห้าง
เล็กๆแห่งนึงในจ.เชียงใหม่ ห้องลองก็ติด
กับเคาน์เตอร์พนักงานขาย เป็นสาวสวย2คน
ประตูห้องลองก็เป็นไม้บานเกล็ดบางๆ มอง
ทะลุข้างนอกได้ พอลองเสร็จจ่ายเงิน พนักงาน
บอกว่า รับกางเกงในโตยก่อเจ้า ผมงี้อายแทบ
เอาหัวมุดดินเลย

[Link]
............คือหนึ่งในการตัดสินใจที่ผิดพลาดอีกครั้งในชีวิต

ตอนแรกเป็นคนรักเดียวใจเดียว ทำให้พลาดสาวๆที่ผ่านมาในชีวิตเยอะมากๆ

แต่สุดท้ายแฟนที่คบมา 5 ปีทิ้งไปมีคนใหม่

กลายเป็นคนเจ้าชู้จีบหมด เที่ยวกลางคืน กินตับ สาวๆไม่เคยขาด

แต่สุดท้ายก็ไม่มีความสุข เหงามาก รู้สึกผิดกับคนที่เราทำกับเค้าเหมือนของเล่น

ตอนนี้ก็คบจริงจังมาได้ 2 ปีกว่า รู้สึกมีความสุขกว่าช่วงที่ทำตัวเละเทะเยอะ

อีกเรื่องก็เข้า ฬ ตามใจที่บ้าน สุดท้ายก็ซิ่วเพราะสังคมไม่เข้ากับตัวผม เสียเวลาไป 2 ปี

อยากเล่าเพื่อเป็นการระบายอยู่นะ แต่เหมือนจะยาวและเศร้ามากๆ ช่วงนี้งานยุ่งมากถ้ามีเวลาอยากจะตั้งกระทู้ของตัวเองร่ายยาวอ่า

ห่างหายจากการเล่าเรื่องใน Gcon นานมากแล้ว กระทู้เก่าๆก็หายไปหมดแล้ว เหลือไว้แค่ความทรงจำดีๆ

เรียน school of law ตามพ่อทั้งๆที่ชอบเศรษฐศาสตร์กับรัฐศาสตร์มาก ทั้งๆที่เอ็นติดรัฐศาสตร์ แต่โดนบังคับให้เรียนนิติรามอีกใบพร้อมกัน ทรมานมาก จบนิติก่อน เพราะเรียนสามปีโดนบังคับเรียนเนติ จบพร้อมกันกับรัฐศาสตร์ สุดท้ายไปเรียนโทที่อังกฤษโดนบังคับเรียนกม.อีก จนเรียนเมกานั่นแหละได้มาเรียน pol master สองใบเลย แต่สุดท้ายก็ดันสอบผู้ช่วยติด ชีวิตดับเลย