สำหรับกระทู้นี้ ขอรำลึกความหลังกันหน่อย หลายคนอาจจะรู้จักเกมนี้ซักประมาณ 10 กว่าปีที่แล้วมั้ง จนถึงตอนนี้ เกมก็ออกมา 5 ภาคล่ะ แต่เนื้อหาในกระทู้จะพูดถึง ฉากจบ Crimson Butterfly นะครับ อันนี้ จะเจาะลึกหน่อย


สำหรับคนที่อาจจะลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว

ให้เข้าไปอ่านในกระทู้นี้นะครับ (อันนี้เราไม่ได้เป็นคนเขียนนะ)

http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2009/02/A7540931/A7540931.html



เนื้อหาต่อไปนี้ มาจาก ข้อมูลใน Official Guide Book ของ Fatal Frame ภาค 2


Crimson Butterfly Ending


เรื่องราวของผีเสื้อ


งานเทศกาลดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย ซาเอะนอนลงไปที่แท่นหินตรงขอบห้วงนรก ยาเอะค่อยๆเอามือจับไปที่คอของซาเอะอย่างนุ่มนวล
ซาเอะ เอนหัวกลับลงไปราวกับ เธอรับแรงกดดัน และจังหวะของงานเทศกาลที่มาถึงจุดสูงสุด ที่ห่อหุ้มทั้งพื้นไปด้วยความตื่นเต้นและความรุนแรง
ยาเอะออกแรงบีบคอซาเอะ ซาเอะรับแรงบีบคอของยาเอะ
มิโอะออกแรงบีบคอมายุ มายุรับแรงบีบคอของมิโอะ
ยาเอะออกแรงบีบคอซาเอะ ซาเอะรับแรงบีบคอของยาเอะ
มิโอะออกแรงบีบคอมายุ มายุรับแรงบีบคอของมิโอะ
มันเหมือนกับ บางอย่างที่มาอย่างรวดเร็ว และจบลงอย่างเงียบไปชั่วขณะ
มิโอะที่ช็อกอยู่นั้นอยู่ ค่อยๆปล่อยมือออกจากคอของมายุ
สิ่งที่หลงเหลือไว้ คือร่องรอยสีแดงเข้มบนคอของมายุในร่างไร้วิญญาณ
มันดูเหมือนผีเสื้อสีชาด และรอยฝ่ามือค่อยขยับอย่างช้าๆ เหมือนกับว่าสิ่งมีชีวิตนั้นเพิ่งเกิดใหม่ และบินออกไปเป็นผีเสื้อสีชาด
นี้คือ ผีเสื้อสีชาด ที่กำเนิดขึ้นมาในหมู่บ้านนี้ ผีเสื้อสีชาดจำนวนมากที่กำเนิดในหมู่บ้านนี้
เสียงเชียร์ที่ดังกึกก้องอย่างบ้าคลั่งจากชั้นใต้ของหมู่บ้านดังไปทั่วหมู่บ้าน
มิโอะ มองดูมือตัวเอง อย่างสับสน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
ผีเสื้อสีชาดที่พึ่งบินออกจากคอของมายุ หยุดนิ่งอยู่ตรงบริเวณ หน้าอกของมิโอะ ก่อนที่จะโบยบินออกไปบนท้องฟ้า
มายุ! มายุ! มิโอะรู้สึกตัวและวิ่งตามผีเสื้อสีชาดไป พร้อมตะโกนเรียกชื่อ พี่สาวของตัวเอง ผีเสื้อทั้งหลายยังคงโบยบินไปรอบๆหมู่บ้าน ก่อนจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
1 ในผีเสื้อในกลุ่มบินออกจากฝูง บินมาหามิโอะสักครู่หนึ่งและบินกลับไปยังฝูงผีเสื้อสีชาด
หลังจากที่ฝูงผีเสื้อสีชาดบินหายไปในท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ค่อยสาดแสงส่องลงมาทั่วภูเขาจนไปถึงหมู่บ้านที่เคยติดอยู่ในความมืดมิดชั่วนิรันดร์
มิโอะยังคงยืนอยู่ที่ผา ทีที่ดวงอาทิตย์สาดแสงลงมา







ความรู้สึกของมายุที่พูดออกมาตอนที่ได้เจอกับมิโอะอีกครั้งในห้วงนรก

"ฉันตกลงไป ไปสู่ส่วนลึก ไปสู่ส่วนลึกของสถานที่แห่งหนึ่ง ฉันกำลังหลอมละลาย มิโอะ
มาทำด้วยกันเถอะ ...ลึกลงไป ...ลึกลงไป"





ซาเอะที่ทับซ้อนมายุและยาเอะที่ทับซ้อนมิโอะ


มิโอะและมายุถูกเรียกเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อทำพิธีกรรมสังเวยสีชาดอีกครั้ง ทั้งซาเอะและยาเอะยังประกอบพิธีกรรมไม่สมบูรณ์ ทั้งคู่ยืมร่างของมิโอะและมายุ เพื่อประกอบพิธีกรรมอีกครั้งหนึ่ง
มายุกลายเป็นหนึ่งเดียวกับซาเอะตั้งแต่ตอนที่เธอนั้น ตามผีเสื้อสีชาดเข้าไปในป่าและถูกตามล่าโดยคนในหมู่บ้าน และมิโอะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับยาเอะตั้งแต่ ตอนที่มิโอะเห็นยาเอะยืนอยู่คนเดียวตรงทางเข้าหมู่บ้าน ก่อนที่หมู่บ้านจะหายไป
ทั้งมิโอะ-มายุ ซาเอะ-ยาเอะ พวกเขาไม่ได้เป็นแค่ฝาแฝดเหมือนกันเท่านั้น แต่ทั้งซาเอะและยาเอะต่างแชร์อารมณ์ ความรู้สึก ความปราถนาให้กับมิโอะ และมายุด้วย


ความรู้สึกของ ซาเอะ


ความในใจของซาเอะที่พูดออก ซึ่งเราจะได้ยินระหว่างที่สู้กับซาเอะในห้วงนรก

"ฉันรอมาตลอด รอมานานแสนนาน ภายในสถานที่อันมืดมิด พวกเราสัญญากันไม่ใช่หรอว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เธอพูดเอง แต่พี่ทิ้งฉันไป
ทำไมพี่ไม่ฆ่าฉัน ทำไมพี่ต้องหนีไปด้วย ฉันดีใจมากนะ ที่พี่บอกว่า พวกเราจะวิ่งหนีไปด้วยกัน แต่...ถ้าฉันตายด้วยฝีมือของพี่จะทำให้ฉันดีใจมากนะ
พี่ไม่มา นักบวชฆ่าฉัน และเหตุการณ์ชำระบาปเกิดขึ้น ฉันรอให้พี่เอามือเข้ามาบีบคอฉัน ตั้งแต่เด็ก ฉันคิดอยู่เสมอมาว่า ต้องตายด้วยฝีมือของพี่
ทำไม พี่ไม่ฆ่าฉัน?
ทำไม พี่ไม่ฆ่าฉัน?
ในที่สุดก็มาจนได้ ในที่สุดพี่ก็มา
ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน
ซาเอะ ต้องการที่จะอยู่กับยาเอะ เธอดีใจมากที่ยาเอะบอกกับเธอว่า ควรจะหนีไปด้วยกัน ซาเอะรู้สึกยินดีที่ได้หนีจากการประกอบพิธีกรรมและอยู่ด้วยกัน แต่อย่างไรก็ตาม
ในวันงานเทศกาล ขณะที่วิ่งอยู่ในภูเขาแห่งความมืดกับยาเอะ ตอนนั้นซาเอะเริ่มคิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป และหนีไป พวกเขาจะอยู่ด้วยกัน ในสถานที่ที่ปราศจาก ชะตากรรมของมิโกะหรือพิธีกรรม พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

แต่ พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป จริงๆ หรอ? ตอนนี้ ยาเอะวิ่งนำหน้าเธอไปแล้ว ร่างกายของซาเอะ อ่อนแอ่ และกำลังวิ่งอย่างสุดกำลัง แต่ระหว่างช่องว่างของทั้งสองคนค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ภายในใจของซาเอะนั้น ห้วงความคิดถึงของเธอค่อยๆกระจายออกไป
ถ้าพวกเราต้องแยกจากกันล่ะ? ถ้าพวกเราเกิดมาด้วยกัน และสัญญาว่าจากนี้ไปจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แล้วถ้าหากว่าสักวันหนึ่ง พี่ผิดสัญญาขึ้นมาล่ะ ถ้าวันหนึ่งพวกเราต่างแยกย้ายกันออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง และสุดท้ายพวกเราจะแยกตายจากกันไป และนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ฉันรู้ ฉันรู้ แต่... ในความเป็นจริงแล้ว มันเจ็บปวด ลามไปถึงหัวใจของซาเอะ และซาเอะก็ก้าวพลาด และลื่นตกลงไปจากผา
และข้างใต้ผานั้น ซาเอะถูกชาวบ้านจับตัวไป ยาเอะต้องกลับมาหาฉัน เธอต้องมา เธอสัญญว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เธอเชื่อแบบนั้น แต่ยาเอะไม่กลับมา ซาเอะถูกฆ่าด้วยน้ำมือของนักบวช และเหตุการณ์ชำระบาปเกิดขึ้น
"ซาเอะ ทำไมเธอผิดสัญญา ทำไมเธอไม่กลับมาหาฉัน" คำพูดนั้นยังอยู่ในหัวของซาเอะ แต่ในขณะเดียวกัน ซาเอะต้องการด้วยฝีมือของยาเอะมากกว่าให่ใครบางคนที่ไม่รู้จักมาฆ่าเธอ
ตั้งแต่วัยเด็ก ซาเอะเติบโตเพื่อมาเป็นมิโกะที่ต้องตายด้วยฝีมือของยาเอะ ไม่เพียงแค่นั้น เธอปราถนามาจากส่วนลึกสุดของหัวใจ ปราถนาที่จะให้ยาเอะนั่นฆ่าเธอ
ในพิธีกรรมสังเวยสีชาด พี่สาวต้องฆ่าน้องสาว ไม่มีใครที่สามารถฆ่าซาเอะได้ ผู้ที่ทำได้ คือ ผู้ที่มีจิตใจเข้มแข็งและรักเธอ การฆ่าและการถูกฆ่ามันคล้ายคลึ่งกับ อยู่ในห้วงลึก,ความเข้มแข็ง ที่มีปฎิสัมพันธ์มากว่าไปกว่าการแสดงออก สัญลักษณ์ความรักของเธอเอง เธอจะยังคงอยู่เหมือนรอยผีเสื้อสีชาดบนคอของยาเอะ และจะไม่หายไปไหน

ดังนั้นแล้ว ในขณะที่เกลียดยาเอะที่ไม่กลับมา ซาเอะยังคงอยู่ในห้วงนรก รอคอย ยาเอะให้มาบีบคอเธอเอง มายุเอง ก็คิดเหมือนกัน



ความรู้สึกของมายุ


ความในใจของมายุที่พูดออกมา ซึ่งเราจะได้ยินระหว่างที่สู้กับซาเอะในห้วงนรก
ฉันอยากให้พวกเราอยู่ด้วยกันตลอดไป ตลอดไป ตลอดไป
นี้ มิโอะ เธอรู้ไหม ในตอนที่ฉันตกลงไปจากผา วันนั้นฉันตั้งใจตกลงไปนะ
ในตอนนั้น ฉันกลัวว่าจะถูกแยกจากเธอไป เธอจะไปจากฉัน จากฉันไปไกล
ความเจ็บปวดทั้งหมด ฉันรู้สึกเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
ฉันดีใจนะ เพราะแบบนั้น เธอเป็นฉัน เธออยู่กับฉันตลอดเวลา เธอกังวลเรื่องของฉันตลอดเวลา
เธอเห็นแค่ฉัน เธอคิดถึงฉันตลอดเวลา
ตั้งแต่นั้น เธอก็กังวลเรื่องของฉันอยู่ตลอดเวลาใช่ไหมล่ะ?
ตั้งแต่ตอนที่ขาฉันเจ็บ มันทำให้ฉันมีความสุข
เธอจะไม่หนีไปจากฉันอีกครั้งใช่ไหม พวกเราจะอยู่ด้วยกันใช่ไหม?
มาทำด้วยกันเถอะ
ลึกลงไป ลึกลงไป
ลึกลงไป

มายุ ไม่เหมือนกับซาเอะ มายุไม่ได้ติดอยู่ในชะตากรรมของมิโกะ แต่อย่างไรก็ตามทั้งซาเอะและมายุต่างมีอารมณ์ ความรู้สึก เหมือนกัน และในขณะที่ทั้งคู่รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน พวกเขารออยู่ในห้วงนรก
วันหนึ่ง ในช่วงวัยเด็ก ทั้งมิโอะและมายุ วิ่งกลับบ้านตามเส้นทางภูเขา มิโอะวิ่งนำหน้ามายุไป มายุพยายามวิ่งตามมิโอะให้ทัน แต่มิโอะนั้นวิ่งเร็วเกินไป ช่องว่างของทั้งสองคนห่างออกไปเรื่อยๆ มายุรู้ดีที่สุด ทั้งตัวมายุและมิโอะสนิทสนมกันมาก พวกเขาเป็นแบบนี้มาตลอด ทุกวัน พวกเขาสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันเสมอ แต่สักวันหนึ่ง สัญญานั้นจะหายไป ทุกคนต้องโดดเดี่ยว ไม่ว่าจะรู้สึกยังไง พวกเขาไม่สามารถเป็นหนึ่งเดียวกันได้ พวกเขาจะอยู่ลำพังและตายอย่างลำพัง มันเศร้า แต่มันช่วยไม่ได้ เมื่อบางสิ่งเริ่มต้นร่วงลงไป มันไม่สามารถกลับไปในที่ที่เคยเป็น และในชีวิต คุณเริ่มจะออกไปจากทีนี้สถานที่ที่เคยอยู่

มายุตกลงไปจากผาด้วยความตั้งใจ มายุไม่ได้ตกลงไปเพราะเกลียดมิโอะ แต่เพราะเธอกระโดดลงไปเพราะสิ้นหวัง มันคล้ายๆกับการฆ่าตัวตาย

"ฉันรอดชีวิต" นั้นคือสิ่งที่มายุคิดเมื่อตอนที่มายุได้สติ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มิโอะก็อยู่ด้วยกันกับมายุตลอด มิโอะกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บที่ขาของมิโอะ มิโอะกังวัลเรื่องของมายุตลอดเวลา นั้นทำให้มายุมีความสุข และนั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้มายุ เข้มแข็งขึ้น
ถึงแม้ว่า เหล่าผู้คนจะอยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องตายจากกันไป นั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่คนในโลกรับรู้ร่วมกัน ในอีกแง่หนึ่ง นั้นคือสิ่งเดียวที่พวกเราสัญญากัน ดังนั้น
ในขณะที่สัญญากันทุกวันว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แสร้งทำเป็นไม่รู้ความจริง เธอจะถูกขยี้และแยกจากกันไป

มิโอะ รู้อยู่ลางๆว่า มายุนั้นตกลงไปจากผาด้วยความตั้งใจ แต่มิโอะไม่รู้ว่าทำไม มายุถึงตกลงไป มายุไม่เคยบอก แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามายุยังไม่สามารถก้าวข้ามผ่านความรู้สึกของตัวเองได้ มิโอะไม่ได้พูดอะไรมากนัก
ในขณะที่ทั้งสองคนใช้ชีวิตร่วมกัน ทั้งสองต่างเข้าใจ เป็นนัยๆว่า บางเรื่องมันเป็นสิ่งต้องห้ามระหว่างพวกเขาทั้งสองคนที่จะสัมผัสไปถึงเรื่องนั้น

ในขณะที่มิโอะ เดินตามเส้นทางใต้ดินของหมู่บ้านเพื่อไปช่วยมายุ มิโอะรู้ว่า มายุคิดมาตลอด เหมือนกับ ที่มิโอะรู้สึกถึงความรู้สึกของซาเอะและยาเอะ


ความรู้สึกของมิโอะและยาเอะ


ความในใจของซาเอะและมายุ ก่อนที่จะตกลงไปในห้วงนรก (ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมๆกัน ยากที่จะแยกได้ว่าใครพูด)

"พวกเราสัญญากันไม่ใช่หรอ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ฉันเข้าใจแล้วว่าฉันรู้สึกยังไง พวกเราแตกต่างจากคนอื่น พวกเราเกิดมาด้วยกัน แต่ต้องมีชีวิตอยู่และตายจากกันไป งั้น มันโอเคแล้วล่ะ ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน "
ยาเอะ ผู้ที่รู้ความในใจของซาเอะ และยอมรับว่าพวกเขาต้องประกอบพิธีกรรมต่อ ในที่สุด ยาเอะก็ทำความปราถนาของซาเอะให้เป็นจริง หลังจากที่ซาเอะนั้นรอมาตลอด มายุเอง ก็รู้ถึงความรู้สึกของมายุเช่นกัน มิโอะยอมรับความรู้สึกของมายุ และมิโอะเอ็งก็จะทำตามความปราถนาของมายุด้วยเช่นกัน

บางทีอาจจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน ว่า มันคือ ความรัก แต่มิโอะยอมรับได้ นั้นก็เพราะว่านั้นเป็นครั้งแรกที่มิโอะ จะบอกกับมายุว่าเธอรู้สึกยังไง สิ่งนั้นคือ สิ่งที่มิโอะเก็บไว้มาตลอดเวลาอันยาวนาน


สัญลักษณ์ของอารมณ์ ความรู้สึก


ในจังหวะที่ดูรุนแรง พิธีกรรมที่บ้าคลั่ง มายุนำมือของมิโอะมาจับคอเธอไว้ มือของมิโอะเชื่อมต่อกับคอของมายุ วิญญาณของทั้งคู่ประสานเข้าด้วยกัน
ว่ากันว่าฝาแฝด ต่างรับรู้ความเจ็บปวดซึ่งกันและกันได้ มิโอะรับรู้ความเจ็บปวดของมายุ ผ่านทางมือของเธอที่กำลังจับคอของมายุ ความรู้สึกของมายุหลั่งไหลไปยังมือของมิโอะ วิญญาณของทั้งสองประสานกัน และดึงพวกเข้าไปด้วยกัน เข้าใกล้ความตาย บางสิ่งที่จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ทั้งสองต่างมุ่งไปสู่ห้วงลึกแห่งหนึ่ง ภายในความอบอุ่น หอมหวาน พวกเขาจมลงไปสู่สถานที่ที่พวกเขาเกิดมาด้วยกัน ประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน พิธีกรรมสังเวยสีชาดประกอบพิธีกรรมสำเร็จ สมบูรณ์แบบ
มือของมิโอะฝากรอยไว้ที่คอของมายุ จากนี้ผีเสื้อสีชาดกำเนิดขึ้นมา ค่ำคืนชั่วนิรันดร์ของหมู่บ้านจบลงไป วิญญาณที่ผูกติดอยู่กับหมู่บ้านได้หายไป ในแสงยามเช้าของดวงอาทิตย์

มิโอะนั่งบนเก้าอี้ อยู่หน้าทะเลสาบในเขื่อนแห่งหนึ่ง และหมู่บ้านจมลงอยู่ในใต้เขื่อนนั้น มิโอะดูแสงอาทิตย์ในฤดูร้อนที่สาดส่องไปยังทะเลสาบ มิโอะกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าตอนนั้นตัวมิโอะปฎิเสธมายุล่ะก็ อาจจะทำให้มายุรู้สิ้นหวังและทำให้มายุในสภาพที่เลวร้ายสุดขีด ถึงแม้ว่า จะหนีออกไปด้วยกันได้ แต่สักวัน มายุต้องหายไปอย่างแน่นอน
และทันใดนั้นเอง มิโอะก็สัมผัสได้ถึงมายุสักครู่หนึ่ง จากความว่างเปล่า ภายในโลกอันว่างเปล่า

"พวกเราสัญญาด้วยกันใช่ไหม ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

คำสัญญาที่พวกเขาสัญญากันมาตลอด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มิโอะยังคงคิดถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในคำพูดตลอดเวลา


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ถึงตรงนี้ก็จบลงไปแล้วสำหรับ การเจาะลึก ฉากจบ Crimson Butterfly Ending