ของเซียนโจว ผมกลับรู้สึกถึงความต่างของเวลา ความทนทุกข์นับร้อย นับพันปี การอยู่ร่วมกันของคนเซียนโจวกับมาราสตรัค แบบเออ มันดราม่าแหละ แต่คนในนั่นเหมือนจะยอมรับสังสารวัฎนี้แล้วอยู่ร่วมกับมันได้ ไอคนไปแล้วมันไปลับ ส่วนไอคนที่ยกเว้นแบบผู้คุมกฎ มันก็เสียอะไรบางอย่างไปจริงๆแบบเอากลับมาไม่ได้แล้ว รู้สึกเข้าใจและเห็นใจจริงๆ


แต่ของแอมโฟริอุส ผมไม่รู้สึกอะไรเลย การเดินทางตามหาเชื้อไฟนับพันปี มันดูเป็นคำบอกเล่ามือ 2 จากคนไกลตัว ไม่ได้สัมผัสถึงน้ำหนักว่าเออ มันเศร้า มันสูญเสียแหละ แต่แล้วไง เดี๋ยวก็รีเซ็ต เดี๋ยวก็ลูป เหมือนรู้ล่วงหน้ามองจากคนนอกดาว แทนที่จะรู้สึกไปกับคนในดาว จะดราม่าก็ไม่สุด จะตลกก็ไม่สุด ครึ่งๆกลางๆไปหมด ทั้งที่เสียเวลาพรรณาโวหารตั้งหลายชั่วโมง ทีละคน แต่ไม่ช่วยให้ผมคอนเน็คอะไรกับตัวละครเลยอะ


อีกอย่างมัน format เกิน แบบ วีรชน ล้มไททัน คืนไฟ เก็บเป็น checklist มา 3 แพทช์ละ ในขณะที่พีนาโคนี่ ตัวละครแต่ละตัว มูลเหตุจูงใจมันต่างกันสุดๆไปเลย แต่มารวมกันเพราะ legacy ช่างนาฬิกา ที่คืออะไรก็ไม่รู้ แต่จ้องจะแทงกันทุกฝ่าย สนุกมาก

แล้วคิดไงกับเรื่องที่Amunetเล่าให้แคสฟังตอนท้ายครับ