เหนกระทู้แล้วงงอ้วนแล้วมันทำให้เจ้าของกระทู้ถึงกับตั้งข้อสงสัยได้นี้แปลว่ามันหนักหัวคุณแล้วนะ ผมหนัก 170 เวลาขึ้นลิฟท์ผมเหนคนเต็มผมก้อรอไปอันต่อไปอ่ะ ผมรู้ว่าอะไรควรไม่ควรแต่บางคนเหนกุอยู่ในลิฟท์แล้วเข้ามาแล้วรู้สึกอึดอัดคือคุณเลือกเองอ่ะ คุณก้อรอขึ้นอันต่อไปเหมือนผมดิทางใครทางมัน แล้วบอกอีกว่าเราไม่บูลี่นะเพราะอ้วนเปน fact งั้นไอ้ที่ด่าว่าไอ้โล้น ไอ้ฟันห่าง ไอ้ตาตี๋ ไอ้ดำ ก้อไม่บูลี่ดิก้อมัน fact อ่ะงี้เหรอ ส่วนเวลาเจ็บปวกผมเกบเงินรอไว้แล้วครับไม่ลำบากให้ใครมาดูแล จ่ายได้ยันตายอ่ะ ผมมีความสุขที่ได้กิน งั้นบอกทำไมไม่อ้วนไม่ดูแล้วตัวเองแปลว่าความอ้วยของผมกำลังหนักหัวคุณโดยที่ผมไม่ได้รู้จักคุณ

คนกลุ่มหนึ่งเลือกที่จะคุมอาหารอย่างเคร่งครัด ไม่กินดึก ลดแป้ง ลดมัน ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ดื่มน้ำเยอะๆ เพื่อเสริมสร้างทั้งสุขภาพ บุคลิกภาพ ความมั่นใจ รักตัวเองพยายามทำให้ตัวเองดูดี

คนอีกกลุ่มไม่รู้ไม่สนใจ อะไรคือการคุมอาหาร ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามปาก แน่นอนว่าพออ้วนแล้วปัญหาสุขภาพตามมาแน่นอน ไปตรวขสุขภาพทีนึงนี่ไม่อยากจะคิดว่าพวกค่าไขมันในเลือด ความดัน น้ำตาล คอเรสเตอรอลจะพุ่งไปเท่าไหร่ แต่ไม่รู้คนกลุ่มนี้จะสนใจไปตรวจสุขภาพหรือเปล่า you are what you eat หมอก็บอกให้ระวังโรคอ้วน เบาหวาน โรคหัวใจ และอื่นๆ ป่วยขึ้นมาก็ลำบากทั้งตนเองและคนรอบข้าง แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะร่างกายฉัน ตัวฉัน ฉันจะกินไม่หนักกะบาลใคร แต่ถ้าใครมาว่าฉันอ้วน มันคือการบอดี้บุลลี่นะ ใครที่ชอบผอมๆหุ่นดีๆ มันมองคนที่เปลือก คนประเภทนอกจากจะไม่รักตัวเองแล้ว ยังทำคนรอบข้างเดือนร้อนอีก ผมโคตรจะไม่โอเค

ความเห็นคุณซูเอดอาจสุดโต่งไปบ้าง แต่ผมเห็นด้วยนะ

edit แก้คำผิด

ผมว่าเขาเองก็รู้นะครับว่าอ้วนมีโทษต่อร่างกาย ตัวเขาเป็นเองน่าจะรู้อยู่แล้วแหละว่าปัญหาจากการอ้วนมีอะไรบ้าง
ดังนั้นไม่น่าจะเป็นเรื่องประโยชน์หรือโทษหรอกครับ ที่เขาพูดแบบนั้นออกมา

เราเลยอาจต้องตีความทางด้านความหมายของประโยคกัน ในความเห็นผมนะ
ถ้าผมโดนด่าว่า "หนักหัวคุณเหรอ" ผมจะตีความได้ว่า "อย่าเจือก" ครับ

สรุปได้ว่าท่านอาจจะมีจุดประสงค์ดีในการทักท้วงเรื่องน้ำหนักของเขา
แต่เขาแค่จะบอกให้ท่านอย่ายุ่งกับความอ้วนเขาน่ะครับ ไม่ได้จะบอกว่าไม่มีโทษอะไร

หนักหัวใครไหมไม่รู้ แต่อย่าไปเสือกเขาเลย 5555

ถ้าอ้วนจนเป็นโรคอ้วนนั้นเป็นปัญหาสุขภาพโดยตรงต่อผู้อ้วนเองอย่างปฏิเสธไม่ได้
ผมขอไม่พูดถึงปรัชญาของลัทธิ Woke SJW ว่าด้วยสิทธิทางร่างกายต่างๆนาๆ เพราะผมไม่เห็นด้วยเรื่องที่จะให้ความอ้วนเป็น Beauty standard มันค่อนข้างขัดสร้างค่านิยมที่ผิดในแง่สุขภ
าพที่ดี ถ้าไม่นับนัก Sumo อาชีพ หรือพวกที่ต้องการที่อ้วนเพราะแฟนชั่นหรือต้องการอะไรบ้างอย่าง
แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่า คนอ้วนจะสวยจะหล่อ ไม่ได้ แค่พวกเขาพวกเธอต้องยอมรับว่ามีผลกระทบต่อสุขภาพ และตัองพยายามลดน้ำหนัก
แต่จากที่ผมอ่านดูแล้วที่ จกขท.กล่าวว่า คนอ้วนที่เห็นแก่ตัวไม่มองว่าการอ้วนนั้นเป็นโทษช่างมีทัศนคติที่ผิดเพี้ยน
ปัญหาน่าจะมาจากการสื่อสาร
ลองนึกภาพเวลาเราไปหาหมอ แล้วต้องการบอกให้เรานั้นลดน้ำหนัก เขาจะพูดกับเราอย่างไร
"คุณรู้ไหมการที่คุณอ้วนนั้นภาระสังคม เปลื้องพลังงานไฟฟ้า เพิ่มค่าเสื่อมถอยให้เตียงโรงบาล เวลาเกิดอุบัติเหตุจะแบกคุณคนแบกหลังหักเสียชีวิตก่อน คุณต้องลดความอ้วนเดียวนี้ อย่าบอกว่าทำไม่ได้เพราะการที่อ้วนมันเจตนารมณ์ของคุณ ดูคนไข้คนนั้นสิไม่กี่เดือนเขาก็ลดน้ำหนักได้"
นั้นไม่น่าจะใช่ประโยคที่ดีสำหรับการชักชวนในการลดความอ้วนเท่าไหร่นัก
และในโลกความเป็นจริงที่เราอยู่นั้น การลดความอ้วนนั้นไม่ง่าย ซึ่ง Level ของความยากในการลดนั้นขึ้นอยู่กับปัจเจกบุคคล
สำหรับผมแล้วปัจจัยมีดังนี้
-สรีระ ร่างกายและการเผาพลาญ แคลอรี่ ร่างกายคนเรานั้นไม่เหมือนกันมากกว่าภายนอก ภายในเองก็ไม่เหมือนเช่นกัน
คนที่เผาแคลอรี่ได้เยอะก็จะลดเร็วกว่า คนที่น้ำหนักเยอะขาเล็กการออกกำลังแบบ Cardio ก็จะทำได้จำกัดอาจจะนำพาสู่ข้อเข่าเสื่อม หรือคนๆนั้นการมีโรคประจำตัวบ้างอย่างเช่น หอบหืด
ด้วยข้อจำกัดบางอย่างทางร่างกายของปัจเจกบุคคลจึงทำให้ระยะเวลาลดความอ้วนช้าเร็วไม่เท่ากัน
-การจัดสรรเวลาในการออกกำลังกาย แล้วแต่อาชีพของปัจเจกบุคคลเลยว่าจะว่างตอนไหน หรือต่อให้ว่างอาจจะมีกิจกรรมบ้างอย่างที่พวกเขาต้องทำหรือจำเป็นต้องทำ ไม่ว่าจะเป็นงานอดิเรกเล่นดูหนัง เล่นเฟช อ่านหนังสือ ปลูกประการัง เวลาเราทำงานอดิเรกนั้นจิตใต้สำนึกก็ไม่เคยที่คิดเลยต้องออกกำลังกาย
-การควบคุมอาหาร แน่นอนว่าทุกคนนั้นรู้แล้วว่าไม่กินจุจิก กินข้าวน้อยลง แต่ทว่าเรื่องการ กินจุจิกและการทานข้าวเยอะจนทำให้อ้วนนั้นเป็น นิสัย และ ความใหญ่ของกระเพาะอาหาร เป็นปัจจัยที่ควบคุมยากอยู่ในระดับจิตใต้สำนึก หรือบ้างคนอาจจะเป็นการกินแก้เครียดจนติดเป็นนิสัย
หากคนที่ไม่เข้าใจหลักลดน้ำ แล้วไปอดอาหารมั่วๆจะเป็นโรคกระเพาะได้
- พื้นที่ในการออกกำลังกาย การออกกำลังกายในห้องแคบๆก็ทำได้แต่หลายๆคนก็คงไม่ชอบนัก การออกกำลังกายในพื้นเป็นกว้างอย่างฟิชเน็ตหรือสวนสาธารณะ เป็นสิ่งที่ผู้คนปราณา แต่ทว่าเดินทางไปถึงสำหรับบ้างคนที่บ้านอยู่ไกล หรืออยู่ใกล้ก็รถติดบรรลัย ก็อาจจะทำหมดแรงจูงใจในการเดินทางได้ ซึ่งการที่คนอ้วนจะออกกำลังกายที่บ้านได้นั้นจะต้องมีวินัยสูง
-โรคทางจิตเวช เช่น โรคซึมเศร้า โรคเครียด ซึ่งมีผลต่อการกำลังกาย บ้างคนแม้เป็นโรคซึมเศร้าก็สามารถออกกำลังกายได้ แต่บ้างคนไม่สามารถทำได้เลย
- การจัดการเวลานอน เรื่องนี้ควบคุมยากกว่าที่คิดและมีผลต่อการออกกำลังกายมาก สำหรับคนอ้วนที่ชินกับการนอนดึก ตี 1 ตี 2 บ้างคนแค่เร็วขึ้นมาอีก ชั่วโมงก็หลับยาก พอหลับบากก็นอนไม่พอจะส่งผลการออกกำลังกายได้น้อยไม่มีแรง และการนอนดึกส่งต่อ Growth hormone ที่มีส่วนช่วยในการเผาพลาญพลังงาน และซ่อมแซมร่างกาย ระหว่างนอนหลับก็หลั่งออกมาน้อย
สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกว่าการลดความอ้วนให้ประสบความสำเร็จค่อนข้างยากตามปัจเจกบุคคล แต่ละคนนั้นมีพื้นหลังที่ไม่เหมือนกันซึ่งเป็นอุปสรรคในการลดน้ำหนัก และจริงๆแล้วพวกเขาก็ไม่ได้อยากจะอ้วนจนเป็นโรคอ้วนแต่อย่างใด
จขกท. อาจจะลดน้ำหนักได้ง่าย เพราะด้วยแรงจูงใจที่ไม่อยากเป็นภาระสังคม แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าคนอ้วนทุกคนจะรู้สึกชื่นชอบกับแรงจูงใจนี้ และนำมาเป็นปรัชญาในการผลักดันลดน้ำหนักตัวเอง

ถึงตรงนี้ พอเข้าใจที่ท่าน suede จะสื่อละ ว่า
"ข้อเท็จจริงคือ ความอ้วนทำให้คนอื่น(รอบข้าง)เดือดร้อน" < ไม่ว่าจะอ้วนด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากจะกล่าวถึงคนที่อ้วนด้วยปัจจัยที่ลดไม่ได้จริง ก็ตีกรอบไว้เพียงพวกอ้วนที่ลดได้ แต่ไม่ลด

เพียงแต่อาจจะยกตัวอย่างแบบสุดโต่งเกินไปหน่อย ละเอียดหยั่งกับผู้สาว
ผมก็ไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้ในหัว แบบเจอคนตัวอ้วนเข้าลิฟแล้วเราต้องรอ เออมันเดือดร้อนเรา(?)
แต่ถ้าแบบความเห็นท่าน bergkamp เกี่ยวกับคนรอบตัวหรือเรื่องสุขภาพตัวคนอ้วนนี่ผมว่าถึงบางอ้อเลย มันใกล้ตัวดี

และเท่าที่อ่านคอมเม้น พอจับคนที่อ้วนที่ไม่ใช่ปัจจัยอ้อมโลกแบบลดไม่ได้ มีแน่ๆแหละ

ถ้าอ้วนโดยไม่ป่วยลองสูตรผมดูครับ

มื้อเช้า ไข่ต้ม 2 ฟอง หรือ หุตลอง 1 ชิ้น + กาแฟดำเท่านั้น

กลางวัน ข้าวอะไรก็ได้ งดมันจะดีมาก ไม่ต้อง + ไข่ดาว

เย็น ข้าวปกติ 2 ทัพพีเล็ก + ฝรั่ง 1 ผล

งด เลย์ น้ำหวาน น้ำอัดลมทุกชนิด ขนมหวานงดครับ

ถ้าอ้วนมากลดก่อนค่อยออกวิ่ง

ตื่นตี 5 1/2

ยกเวทซัก 5 เซท ซิทอัพ วิดพื้น 15 นที แล้วเบริ์น

ถ้าวิ่งเช้าได้วิ่งเช้าครับ 10-30 นาที

กินวันนึง 1,200-1,500 kcal เดือนนึงน่าจะลดได้ 2 kg ค่อยๆลดแบบไม่เสียสุขภาพ ไม่โยโย่ ปีนึงหุ่นเฟิร์มครับ

หนักไม่หนักไม่รู้ แต่เวลาขึ้นรถตู้,รถสาธารณะนี่ลำบากคนนั่งข้าง ๆ แน่ ๆ ละ เสียค่ารถเท่ากันแท้ ๆ

พอเข้าใจคุณ suede บ้างแต่ไม่ค่อยเห็นด้วยในการใช้คำเท่าไร อ่านที่คุณพิมมา เหมือนอคติไปแล้วว่า อ้วน = ต้องแย่ ผอม = ต้องดี

คือสิ่งที่สมมุติมาให้ก็เหมือนการ bully ไปในตัวแล้วล่ะครับ

ซึ่งถ้าคุณมองแบบกลางๆ จะอ้วนหรือผอม (เกินไป). มันก็มีข้อดีข้อเสียทั้งคู่นะล่ะครับ

ซึ่งถ้ามองแบบคุณ ข้อเสียเวลาผอม (เกินไป)

- แรงยกของไม่ค่อยมี เดินก็ดูเก้งกาง ดูไม่น่าเล่นกีฬาแข่งกับใครเค้าไหว

- เวลาเกินอุบัติเหตุ ก็อาจตายเลยทันทีก็ได้

- คิดว่าคนผอมไม่มี โรคแทรกซ้อน อันนี้คิดงั้นจริงเหรอครับ ลองไปศึกษาดูใหม่นะครับ

- ตายไป ไม่ลำบากคนหาม อาจจะจริงครับ ก็ตายทันทีเลยนี่นา

- ทรัพยากรเสื้อผ้า เคยเห็นเสื้อตัวเล็กแพงกว่าตัวใหญ่เพราะตัดยากกว่าไหมครับ และ อ้วนอาจจะทนหนาวได้ดีกว่าคนผอมก็ได้

ขอย้ำนะครับที่ผมสมุติมาคือ มองแบบคุณ


ที่กล่าวมาให้ลองคิดแบบคนผอม vs คนอ้วนที่สุขภาพเท่าๆ กันนะ (แย่เหมือนกันไม่ก็ดีเหมือนกัน)

และเพราะสังคมไทยบ้านเรา คนอ้วนประโยชน์น้อยกว่าคนผอม ซึ่งสังคมที่คนอ้วนมีประโยชน์กว่าคนผอมก็มีเยอะครับ เลยไม่ค่อยมองข้อเสียคนผอมบ้าง

ซึ่งดูๆ แล้วเหมือนแค่คุยรู้สึกว่า คนอ้วนมันทำให้คุณลำบาก ไม่ชอบเลยสงสัยขึ้นมา (อาจจะไม่ได้ถึงขี้นอคติ) นั้นเพราะคุณอยู่ในสังคมไทย สังคมที่อคติกับรูปลักษณ์ อ้วนมากกว่า รูปลักษณ์ผอม หรือแต่งตัวไม่ดีก็อคติ กว่าคนแต่งตัวดี ไรประมาณนี้ ซึ่งผมจะเจอน้อยมากๆ กับสังคม ต่างประเทศ

เห็นกระทู้นึ้แล้วนึกสนุกทดลองลดเอง ด้วยวิธี IF + low carb + วิ่ง ยกเวท body weight

ภายใน 3 อาทิตย์ลดไป 3 kg. ครับ นี่กะลดอีก 4 kg ไม่ยากไม่ทรมาณครับ

คือผมคุมอาหารไม่ให้เกิน 1,500 kcal / วัน แต่ใช้จริง ประมาณ 2,500 kcal

งดขนม ของทอดๆ น้ำหวาน ย้ำอัดลมทุกชนิด ครับ

นน เริ่มต้นผม 83 kg สูง 172 แต่ดูไม่อ้วนครับ แต่ก็มี fat ส่วนเกิน เพราะยกเวท บอดี้เวท ตลอ แต่ไม่ลีน และเพื่งมาอ้วนจาก 76 ไป 83 ภายใน 1 ปี เพราะโควิด wfh เนี่ยแหละครับ

แล้วถ้าพวกเล่นเวทหนักร้อยโลเพราะกล้าม แล้วเป็นลมละครับ

ตอนเย็นเดินตลาด เจอทั้งตัวใหญ่และอ้วนทางเดินตลาดมันก็ไม่ได้กว้าง เดินทีกินที่ขวางทางคนอื่นหมดทั้งคนซื้อและคนขาย แถมเดินก็ช้าเพราะมัวแต่กดมือถือ มันคงคิดแบบนี้แน่ๆว่าอ้วนแล้วหนักหัวใคร

เนี่ยะ พอมีใครชี้จุดเดือดร้อนแบบนี้ ก็หาว่า ไปบูลลี่ ล้อเลียน คือ จะอ้วนให้ได้ ใครจะทำไม อันนี้คือเคสคนไม่ป่วยนะ

ผมว่าบางคนเข้าใจผิดจริงๆว่าความอ้วน คือ เลือกเกิดไม่ได้

ทั้งที่ความอ้วนเกิดจากความไม่มีวินัย ไม่รับผิดชอบตัวเอง การไม่เคารพในร่างกายตัวเอง การไม่เคารพในสุขภาพตัวเอง


อารมณ์เหมือนคนกินเหล้าเมาขับรถไปชนแล้วพิการ จากนั้นบอกว่าตัวเองเลือกเกิดไม่ได้เลือกไม่กินเหล้าไม่ได้

เออ เคสนี้อาจจะไม่ได้เดี่ยวกับความอ้วนนะครับ คือ ลองเปลี่ยนนิดนึง

ตอนเย็นเดินตลาด เจอคู่รักหวานคล้องแขนเดินกระหนุงกระหนิงทางเดินตลาดมันก็ไม่ได้กว้าง เดินทีกินที่ขวางทางคนอื่นหมดทั้งคนซื้อและคนขาย แถมเดินก็ช้าเพราะมัวแต่หวานกันอยู่ มันคงคิดแบบนี้แน่ๆว่าคนรักกันแล้วหนักหัวใคร

แค่จะบอกว่าเคสนี้มันน่าจะเป็นเรื่องจิตสำนึกของคนแล้วหล่ะ

เรื่องอ้วน ใจผมคิดว่าไม่มีข้อดีให้คิดได้เลยซักนิด

เพราะคิดว่าความอ้วนคือโทษทัณฑ์หรือราคาที่ต้องจ่าย ที่ได้มาจากการหาความสุขชนิดนึงอยู่แล้ว คนอ้วนทุกคนรู้แหละว่าอ้วนไม่ดี แต่ก็เลือกที่จะทำเพราะมันคือความสุขของเค้า

ธรรมดาความอ้วนก็เป็นโทษทัณฑ์ที่หนักหนาอยู่แล้วสำหรับคนอ้วน คิดว่าคนอ้วนเองส่วนใหญ่ก็คงรู้สึกตัวดี

แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหลุดออกจากวงจรเดิมๆได้