หากเอาในมุมของผมไม่อ้างอิงตามความเป็นจริง เอาในแง่จินตนาการ

ผมเชื่อว่า จักรวาลมีขอบ และไม่มีขอบ

หากเราเปรียบเทียบจักรวาลเสมือนกระดาษหนึ่งแผ่น เราจะรับรู้ได้ว่าขอบเขตของจักรวาลอยู่ที่ปลายรูปทรงสี่เหลี่ยมทั้งสี่ด้าน

แต่หากเราเป็นเพียงมดที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น เราจะไม่รู้เลยว่าจักรวาลมีขอบเขตหรือไม่ เพราะมดจะไต่ไปยังขอบกระดาษแล้ววนกลับไปสู่กระดาษอีกด้านหนึ่ง โดยไม่รู้ว่ามันกำลังก้าวข้ามขอบเขตของผืนกระดาษอยู่

จักรวาลมีความโน้มถ่วงและการบิดเบี้ยวมิติสูงที่ตามองไม่เห็น และนั่นอาจทำให้เราไม่รู้ตัวเช่นกันว่าเรากำลังโดนแรงโน้มถ่วงดังกล่าวพากลับทิศหรือไม่ และการจะวนรอบจักรวาลให้ครบหนึ่งรอบก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะจักรวาลขยายตัวอยู่ตลอดเวลา เราเปรียบเสมือนจุดที่อยู่บนลูกโป่ง ที่อยู่ใกล้ชิดกับดาวดวงอื่นในระยใกล้กัน แต่เมื่อเราเป่าลมเข้าลูกโป่ง ลูกโป่งจะขยายตัวออกทำให้เกิดระยะห่างระหว่างจุด 2 จุดนั่นเอง และนั่นทำให้ยากแก่การไปถึงเป้าหมาย และเทคโนโลยีก็ไล่ตามไม่ทันการขยายตัวนี้

จบการจินตนาการ