ขอเกริ่นนำนะครับ วันนี้ผมรับโทรศัพท์จากพี่สาว เริ่มมาก็ บรรยายว่า ลูกสาวของเขา ไม่มีแท็บเล็ตใช้ แต่ เพื่อนร่วมห้องลูกเขามี แล้ว ประมาณว่า มีการอวดเบ่งกัน ว่า ลูกสาวเขาไม่มี และ ไม่ให้แตะกัน หวงของกัน
อารมณ์ประมาณ ลูกสาวไม่มี เลยอยากให้มีกะเขา เลยพูดกะผมว่า จะให้ผมออกเงินให้ ผมก็งงสิ เลยบอกว่า

ผม - มันใช่เรื่องไหมเนี่ย ที่เด็กๆทะเลาะ น้อยใจกัน แล้ว ผมต้องเข้าไปออกเงินซื้อเพื่อ สนองความต้องการที่จะอวดกัน
พี่สาว -ก็เด็กมันจำเป็นต้องใช้ มันไม่ใช่แค่ เอามาเปรียบเทียบกัน แต่เด็กมันจะต้องใช้หาข้อมูล หาความรู้
ผม - แล้ว ผมจำเป็นต้องออกเงินด้วยเหรอ ให้พี่ชาย (ผัวเขา) ออกสิ
พี่สาว - ก็มันใช่เรื่องไหมล่ะ ที่จะให้เขาออกให้
ผม - แล้วของผมใช่เรื่องไหมล่ะ ?
พี่สาว -ไม่ใช่ล่ะมั้ง ก็มึงเป็นอานี่
ละผมก็หลุด เลยบอกไปเลยว่า

ผม - เห็นพี่ พยายามทำตัวเป็นคนดี แม่พระ จิตเมตอารีย์ แต่ โยนภาระมาให้ผม ปากบอกว่า ไม่มีเงิน วันๆก็ไม่เห็นจะทำอะไร งานการก็ไม่ทำ

ละพี่สาวก็เริ่ม ทวงบุญคุณ ว่าแต่ก่อน ยังงั้น ยังงี้ ละก็พูดว่า กรูจะได้รู้ไว้ ว่า มรึงนิสัยแบบนี้ ลอยตัวแล้ว คบไม่ได้แล้ว บลาๆๆ ตัดขาดกัน บลาๆๆ แล้ว ก็วางสายไป

--------------------------------

เฮ้อ...... บอกตรงๆนะครับ ผมเซ็งมาก กับ การที่พี่สาว และ คนรอบข้าง ผมเป็นคนแบบนี้ ไม่ใช้เหตุผลอะไร ใช้ความรู้สึกนำหน้าล้วนๆ แล้ว มีนิสัยเยี่ยงขอทาน ไม่ลงมือทำอะไร นอนรอโชคลาภปฏิหารย์ บอกตรงๆว่า เบื่ออ่ะครับ คุยกับคนที่ไม่ใช่ปัญญาชน ผมเหนื่อยจริงๆ มีใคร ต้องเจออะไรแบบผมมั่ง