ชอบที่เขียนบทให้สมาชิกครอบครัวทุกคนมีเป้าหมาย มีปมของตัวเอง โดยไม่เทความสำคัญไปที่ใครคนใดคนนึงมากไป และตอนท้ายทุกคนก็สามารถเคลียร์ปมของตนได้ โดยเฉพาะพัฒนาการของพ่อ จากตาลุงอนาล็อกจ๋าปฏิเสธเทคโนโลยี ก็หัดที่จะเรียนรู้เทคโนโลยีออนไลน์ (จนใกล้ PTSD 😆)

เดี๋ยวนี้นี่มีอนิเมชันหลายเรื่องที่ทำออกมาได้คุณภาพดีเยี่ยม ที่ถูกจริตผมเป็นพิเศษคือเรื่องสปายนกพิราบกับ Klaus อดคิดไม่ได้ว่าขาใหญ่อย่างพิกซาร์คงมีหนาวๆ ร้อนๆ กันบ้าง แหละ

ผมเคยอ่านบทความ เรื่องสูตรลับในการเขียนพล็อตที่ทำให้พิกซาร์ประสบความสำเร็จ อ่านแล้วก็อ๋ออย่างนี้เอง มิน่าหนังของคุณถึงครองใจผู้ชม แต่พอดูมาเป็นสิบๆ เรื่องมันก็เกิดอารมณ์แบบว่า 'เล่นสูตรนี้อีกแล้วเหรอ' คือคุณภาพของหนังคุณยังเกรด A ถึง A+ อยู่นะ แต่มันเป็นเกรด A ที่ทำให้รู้สึกเหมือนเด็กเรียนเก่งที่สอบได้ A เป็นปกติ แต่เราไม่ว้าวไปกับเขาแล้วง่ะ

แล้วสูตรนี้ใช่ว่าจะสมบูรณ์แบบนะ ใครดูหนังพิกซาร์บ่อยๆ อาจจะรู้สึกแบบเดียวกันกับผมคือ มันจะมีช่วงนึงที่เนือยๆ น่าเบื่ออยู่เสมอ ไม่แน่ผู้สร้างอาจจะรู้ว่าตรงนี้มันไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่หรอก แต่จำเป็นต้องใส่ เพราะต้องทำให้เป๊ะตามสูตรที่บัญบัติไว้
เรียกว่าพอคุณยึดติดกับสูตรของคุณเกินไปมันเลยขาดสิ่งที่เรียกว่า 'ลูกบ้า' ไป

ซึ่งไอ้เรื่อง M Vs M เนี่ย ใส่ลูกบ้ามาเพียบ มันทำให้ผมเพลิดเพลินไปกับมันตลอดทั้งเรื่องโดยไม่มีช่วงที่รู้สึกว่าน่าเบื่อ ต้องฝืนดูให้ผ่านๆ ไปเลย ก็เลยมาวิเคราะห์ดู ที่มันไม่น่าเบื่อก็อาจเป็นเพราะเขาให้เวลากับจุดอธิบายนี้แค่แป๊บเดียว แล้วรีบพาคนดูไปโฟกัสกับอย่างอื่นก่อนที่ความเบื่อจะก่อตัว กับอีกวิธีคือยิงมุขตลกรัวๆ (เรื่องนี้เล่นมุขถี่มาก แถมมุขก็สดมาก คิดได้ไงมุขปิด Wifi) หรือใส่อะไรที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว You never see it coming เพื่อไม่ให้ซีนนั้นมันนิ่งเกินไป... (อย่างมุข Sleep Mode) ก็เป็นได้