เห็นแต่ล่ะข่าวแล้วหดหู่ พยายามหลีกเลี่ยงไม่อ่านแล้วก็ยังจะมีคนมาเล่าให้ฟังเรื่อยๆอีก

อ่านข่าวคนป่วยนอนรอเตียง นอนรักษาแล้ว
นึกถึงตอนตัวเองป่วย ตอนที่ไม่ได้หลับกว่าจะผ่านไปแต่ล่ะนาที แต่ล่ะชั่วโมงช่างยาวนาน(ขนาดตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลแล้วด้วยนะ) นี่ต้องมานอนป่วยรอ กำลังใจ กำลังกาย ความเครียดจะสั่งสมแค่ไหน

ส่วนรัฐบาลก็ปล่อยผ่านไปวันๆ ไอเราตอนนี้ก็ยังคงสบายดีอยู่ ทำงานรู้สึกตัวอีกทีแปปๆก็เย็นละ กลับบ้านเล่นเกมส์นอนตื่นมารับเช้าวันใหม่(แต่ตอนนี้ทำใจเรื่องติดโควิดแล้วล่ะ คืบคลานกลืนกินคนรู้จัก คนรอบข้างไปเรื่อยๆ)

เวลาแต่ล่ะช่วงไม่เท่ากันจริงๆ