การ์ตูน มันงดงาม เพราะมันคือ อิมเมจในใจ ในลักษณะ ความทรงจำครับ ไม่ใช่ของจริง
จุดบุคลิกต่างๆของการ์ตูน จึงเน้นไปเด่นในจุดที่ง่ายต่อการเป็นจินตนาการ
ทำไมตอนเด็ก ทุกคนชอบโดราเอมอน ป๊อปอาย มิกกี้เม้า... ทุกคนรู้ว่าอะไรน่ารัก อะไรน่าหลง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป คนส่วนใหญ่เลือกจะทิ้ง และ ลืมมัน จิตใจค่อยๆตายด้านด้วยการขลุกกับโลกแห่งความจริง
โอตาคุ ที่คุณด่าๆทั้งหลาย ก็แค่ คนที่ยังจดจำความรู้สึกในวัยเด็กเหล่านั้นได้อยู่ดีมิลืมเลือน เท่านั้นเอง แต่วันเวลาผ่านไป มันก็ผสมผสานกับ ความรู้สึกทางเพศมั่ง ความภูมิใจมั่ง จนมันกลายเป็นวิตถานในสายตาคนที่ทิ้งความรู้สึกนั้นไปหมดแล้ว

ส่วนพวก ตาโต ผมสี ผมคิดว่า ความโมเอะ ส่วนใหญ่ ดัดแปลงมาจาก แมว ครับ
มนุษย์หลงไหล ตาโตๆ ขนหลากสี หลากลวดลาย หางยาวเฟื้อย หูใหญ่ๆตั้งๆ หนวด เท้าใหญ่ๆมีตุ่มนิ่มๆ และ บุคลิก การแสดงท่าทาง ความเจ้าอารมณ์ ซึน ขี้งอน ขี้อาย การบิดตัว การเล่น และการออดอ้อนขอความรัก จากแมวมาเป็นร้อยปีแล้ว การ์ตูนก็แค่ดัดแปลงมันลงไปในตัวละครเท่านั้นเอง