พี่น้องจอมเงอะงะ

หลังกลับมาจากโลกเราก็พาเอ็นกะมาหาเชียร่าเพื่อพูดคุยเรื่องเกี่ยวกับเอิร์ธไกด์



เอ็นกะ : แหม่ ยอดไปเลยนะอาคส์ชิพเนี่ย เทคโนโลยีต่างกันโขอย่างที่คิดจริงๆ
มีมนุษย์อยู่เหมือนกันแบบนี้แสดงว่าโลกเองถ้าพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ ก็คงได้แบบนี้บ้างสินะ

เชียร่า : เฮะๆ ไม่รู้เหมือนกันสิคะ เพราะกว่าโฟโตเนอร์หรืออาคส์จะพัฒนามาได้ขนาดนี้นั้น ชิออนเป็นตัวตนที่ขาดไม่ได้เลยหละค่ะ
ถ้ามนุษย์โลกออกสำรวจอวกาศแล้วเจอตัวตนแบบเดียวกับชิออนเข้า ก็อาจเป็นไปได้อยู่เหมือนกันนะคะ
ถ้ายังไงไว้เดี๋ยวคุยรายละเอียดกันทีหลังดีมั้ยคะ?

เอ็นกะ : ถ้าสาวสวยอย่างเธอชวนคุยกันสองต่อสองหละก็ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยินดีเสมอ

ฮิสึกิ : …......นี่พี่!

เอ็นกะ : เออๆ เข้าใจหรอกน่า.....ให้ตายเหอะ แกนี่จริงจังตลอดไม่เปลี่ยนเลยนะ
เอาหละ อาจจะช้าไปหน่อยเพราะเคยสู้ร่วมกันมาแล้ว แต่ยังไงก็ขอแนะนำตัวอีกครั้งละกัน

เอ็นกะหยิบบัตรประจำตัวแบบตำรวจขึ้นมาโชว์ให้พวกเราดู



เอ็นกะ : สมาชิกองค์กรต่อต้านมาเธอร์คลัสเตอร์ [เอิร์ธไกด์] สาขาฝั่งตะวันออกไกล (極東支部所属 Kyokutou shibu shozoku) ยาซากะ เอ็นกะ แล้วก็...........
ยังเป็นพี่ชายของยัยบ้าโคตรจริงจังคนนี้ด้วย (เอามือไปวางบนหัวฮิสึกิ) จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยแล้วกัน

เรา : อื้อ ยินดีต้อนรับ (เราพยักหน้าตอบกลับเบาๆ)

อารุ : พี่ชายของพี่?

เอ็นกะ : เอ้อ ใช่แล้ว

อารุ : งั้นก็เป็นพี่ชายของผมด้วยน่ะสิ?

เอ็นกะ : โอ้ว เชิญเรียกตามสบายเล้ย

อารุ : พี่จ๋า!

เอ็นกะ : ไอ้น้องชาย!

อารุโผเข้าไปกอดเอ็นกะ ฮิสึกิเลยทำหน้าบึ้ง



ฮิสึกิ : ….....มู่!

เอ็นกะ : อะไรฮิสึกิ อิจฉาเรอะ?

ฮิสึกิ : อิ อิจฉาที่ไหนกันเล่า! ที่สำคัญอธิบายเรื่องราวมาซะทีสิ

เอ็นกะ : ถึงจะบอกให้อธิบายก็เถอะ.........ก็แค่พวกเราเป็นศัตรูกับมาเธอร์ เป็นพันธมิตรกับอาคส์ ยังมีอะไรที่ต้องอธิบายมากกว่านี้อีกเหรอ?

ฮิสึกิ : บอกแค่นั้นจะไปรู้เรื่องได้ไงเล่า! อธิบายอย่างเช่นทำไมถึงไปเป็นศัตรูกับมาเธอร์แบบเนี๊ยะ ไม่ก็อธิบายว่าไอ้เอิร์ธไกด์นี่มันเป็นยังไงกันแน่

เอ็นกะ : …...เอเทลอินฟราน่ะถูกดูแลแล้วก็ควบคุมโดยมาเธอร์คลัสเตอร์
พวกมันน่ะควบคุมเน็ตเวิร์คซึ่งเปรียบดั่งหัวใจของยุคแห่งข้อมูลข่าวสารสมัยนี้อยู่ เพราะงั้นไม่ว่าประเทศไหนก็ยื่นมือมายุ่งไม่ได้
ถ้าหากพวกมันอยากทำลายโลกหละก็ง่ายนิดเดียว แค่สั่งยิงมิซไซล์จากทั่วโลกพร้อมๆ กัน เพียงแค่นั้นโลกก็ล่มสลายแล้ว
แล้วองค์กรที่ไม่ยอมปล่อยให้มาเธอร์ตั้งตนเป็นผู้ครอบครอง นั่นก็คือเอิร์ธไกด์
เป็นองค์กรที่คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของมาเธอร์คลัสเตอร์ หาวิธีขัดขวาง แล้วก็ติดต่ออาคส์โดยตรงยังไงล่ะ
…...เพราะแบบนั้น ปกติเลยต้องพยายามทำตัวไม่ให้สะดุดตาพวกมาเธอร์คลัสเตอร์ยังไงล่ะ

ฮิสึกิ : หมายความว่า ที่ห้องของพี่โดนระเบิดไปก็เพราะความแตกว่าเป็นเอิร์ธไกด์สินะ? …......โถ่เอ้ย ทำตัวเองชัดๆ เลยนี่

เอ็นกะ : ยัยโง่ นั่นมันเพราะแกทรยศมาเธอร์ต่างหาก พวกมันเลยเอาข้อมูลส่วนตัวของชั้นไปตรวจสอบจนความแตกไงเล่า แต่แรกเริ่มเดิมทีมันก็เกิดมาจากความผิดของแกนั่นแหละ

ฮิสึกิ : งือๆๆๆ....! (ฮิสึกิได้แต่กัดฟัน เพราะเถียงไม่ออก)

เอ็นกะ : เอาเถอะ เดิมทีชั้นก็ไม่ได้คิดจะปกปิดตัวตนอะไรด้วยสิ เพราะแบบนี้เลยทำให้ตกตัวปัญหาตัวใหญ่ได้ ถือว่าผลลัพธ์ออกมาดีก็แล้วกัน
ตอนนี้พวกมาเธอร์คลัสเตอร์ส่วนใหญ่ก็โผล่มาหน้าฉากกันแล้ว ฝั่งเอิร์ธไกด์เองก็ต้องเริ่มเคลื่อนไหวเหมือนกัน
เป้าหมายหลักคือต้องการเป็นพันธมิตรร่วมต่อสู้ไปกับอาคส์
และอีกไม่นานก็ตั้งใจจะจัดประชุมร่วมกันกับอาคส์
เพื่อการนั้นก็เลยเลือกชั้นให้เป็นคนติดต่อกับอาคส์ เพราะแบบนั้น ก็ขออยู่ที่นี่ด้วยสักระยะแล้วกัน

ฮิสึกิ : เก๊ะ!!

เอ็นกะ : อะไรกานฮิสึกิ ดูดีใจจังน้า

ฮิสึกิ : เห็นแบบนี้แล้วยังคิดว่าดีใจเนี่ย ตามีปัญหาแล้วหละมั้ง

เอ็นกะ : ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกน่า ยังไงก็เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวไม่ใช่รึไง มามะๆ มาให้พี่ชายกอดอย่างรักใคร่ดีกว่ามะ?

ฮิสึกิ : ….....บ้า~~~เรอะ! ชั้นจะไปเดินเล่นแล้ว ไปกันเถอะอารุ!

อารุ : อ้า รอเดี๋ยวสิพี่จ๋า!

แล้วทั้งสองคนก็ออกไปข้างนอก

เอ็นกะ : เป็นพวกไม่รับมุขเลยนะ...........เอาเถอะ ออกไปก็ดีแล้ว
….......ถ้างั้นก็ขอขอบคุณอย่างเป็นทางการอีกครั้งละกัน ขอบคุณที่ช่วยเหลือฮิสึกิมาตลอด ในฐานะพี่ชาย ผมขอขอบคุณจากใจจริงเลย

แล้วเอ็นกะก็โค้งคำนับเรา



เอ็นกะ : ถึงจะเป็นพวกวู่วามบ้าบิ่น หรือทำตัวบ้าเกินเยียวยาไปหน่อย...........แต่นั่นก็เป็นน้องสาวผมหละนะ
พวกเธอเป็นผู้มีพระคุณของน้องสาว เพราะงั้นขอขอบคุณจริงๆ

--------------------------------------------

สิ่งสำคัญคือตาที่คอยสังเกตการณ์

เรากับเอ็นกะออกจากห้องก็มาจ๊ะเอ๋กับลิซ่าที่เดินขึ้นมาพอดี (แปลกมากที่เดินขึ้นมา)



ลิซ่า : โอยะๆๆๆ? มีคนที่ให้ความรู้สึกแปลกๆ โผล่มาอีกแล้วเหรอคะนี่
ฮ้า ให้ตายสิรินซังเนี่ยหาเพื่อนแปลกๆ น่าสนใจเพิ่มได้เรื่อยๆ แบบนี้น่าอิจฉาจริงๆ
แบ่งให้ลิซ่าหน่อยได้รึเปล่าค้า? ไอ้ความรู้สึกยอดเยี่ยมปนลึกลับเนี่ย อยากจะลองยิงมากมายเลยค่า~

เอ็นกะ : โอะ โอ้ย ริน คนๆ นี้มันยังไงกันเนี่ย

เรายังไม่ทันตอบลิซ่าก็ตอบให้แทน

ลิซ่า : ลิซ่าก็คือลิซ่าไงคะ ยินดีที่ได้รู้จักน้า~

ลิซ่ายื่นมือออกมา เอ็นกะก็จับมือพร้อมแนะนำตัวแบบกล้าๆ กลัวๆ



เอ็นกะ : อะ อ้า ผมเอ็นกะ ยินดีที่ได้รู้จัก

ลิซ่า : หึ ฮึๆๆๆๆๆ ระวังตัวจังนะคะ ไม่ต้องห่วง ลิซ่าไม่ทำอะไรหรอกค่า
จะว่าไปคุณเนี่ยเป็นคนใช้ปืนสินะ? ยิ่งกว่านั้น เป็นสไนเปอร์งั้นสิ เนอะ!?

เอ็นกะ : …........ทำไม...ถึงคิดแบบนั้นล่ะ

ลิซ่า : ก็ตอนที่ระวังลิซ่าน่ะ ชั่วจังหวะหนึ่งคุณใส่แรงไว้ที่เท้ามากที่สุดใช่มั้ยล่ะ? นั่นเพื่อเตรียมจะถอยทิ้งระยะห่างสิน้า~
แต่ว่ามือเองไม่มีการขยับเป็นพิเศษ แถมยังไม่ได้พกปืนมาด้วย แสดงว่าคงใช้การสร้างปืนเอางั้นสิเน้อ?

เอ็นกะ : แค่จับมือแป๊บเดียวก็ความแตกหมดเลยเหรอเนี่ย?

ลิซ่า : ฮะๆๆ สิ่งสำคัญของสไนเปอร์คือดวงตาที่คอยสังเกตค่ะ ถ้าทำให้เกิดความรู้สึกกดดันได้ ในสนามรบนั้นจัดเป็นความสามารถที่สำคัญมากทีเดียว
อ๊า! ไม่ได้แล้วๆ! พอเจอคนที่มีกลิ่นแบบเดียวกันเลยเผลอคุยอยู่ซะนาน!
ถ้างั้นลิซ่าขอตัวก่อนนะค้า~ ต้องรีบไปที่โลกแล้วไปหาเผ่ามายาแสนลึกลับ อยากจะไปยิงๆๆๆ แล้วก็ฆ่าให้ได้เยอะเย้อ~เลยอะน้า
อ๊า ความรู้สึกที่ได้ยิงมันนุ่มนิ่มแต่กดดัน รู้สึกแย่แต่ก็รู้สึกดีมากๆ เลยหละ หึๆๆ ฮุๆๆๆๆๆ

แล้วลิซ่าก็เดินจากไป

เอ็นกะ : ….....นี่ อาคส์เนี่ย ยิ่งเป็นพวกเพี้ยนๆ ยิ่งเก่งรึเปล่านี่?

เรา : มู่........ไม่ใช่สักหน่อย

---------------------------------------------

ไม่ว่าใครเริ่มแรกก็เป็นมือสมัครเล่นทั้งนั้น

หลังแยกย้ายกับเอ็นกะเราก็มองมาเห็นฮิสึกิกำลังโดนคาโทริหลอกลวงอยู่



คาโทริ : ไม่ต้องห่วงๆ เริ่มแรกไม่ว่าใครก็เป็นมือสมัครเล่นทั้งนั้นแหละ แต่พอพรุ่งนี้ก็จะเป็นผู้มีประสบการณ์ แล้วก็เป็นผู้มากประสบการณ์ในที่สุด! ไม่ว่าอะไรก็ต้องลองหัดก่อนทั้งนั้นเจ้าค่ะ
เพราะฉะนั้นแค่ครั้งเดียว ถึงจะคิดว่าโดนหลอกก็ได้แต่ช่วยลองบาวน์เซอร์สักครั้งด้วยเถอะค่ะ!

ฮิสึกิ : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่าชั้นน่ะ............

คาโทริ : นี่ค่ะๆ ตอนนี้ดิฉันมีดูอัลเบลดที่ใช้สุดแสนง่ายดายอยู่ด้วย (ควักดาบขึ้นมาโชว์ด้วย) มันสะดวกมากเลยนะค้า

ฮิสึกิ : วิธีชักชวนมันไม่พิลึกไปหน่อยรึไง! แล้วก็ชั้นไม่ได้เป็นอาคส์นะ จะไปลองคลาสนั้นก็คงไม่ได้เรื่องอะไรหรอก.........

แล้วเราก็เดินมายุ่งเรื่องชาวบ้านตามปกติ

ฮิสึกิ : อ๊ะ! ริน ชะ ช่วยทีสิ!

คาโทริ : อ๊า ท่านริน! คุณหนูคนนี้เป็นคนรู้จักของท่านสินะคะ
อ๊ะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็น่าจะลองเป็นบาวน์เซอร์ดูหน่อยนะคะ
เพราะยังไงก็เป็นคลาสที่ท่านรินสร้างขึ้นมาเลยนะคะ

คาโทริ : เอ๊ะ! จริงเหรอ?

ซากะ : โกหกทั้งเพ!

คาโทริ : ซากะซัง! ช่วยตามน้ำหน่อยสิ!

ซากะ : ไม่ปล่อยให้โกหกหรอก

คาโทริ : อะแฮ่ม......ผู้สร้างอาจจะพูดเกินไปหน่อย แต่บาวน์เซอร์น่ะมีท่านรินสนับสนุนอยู่นะคะ นี่ไม่ได้พูดเกินเลยแล้วนะ!

ฮิสึกิ : …....จริงเร้อ?

คาโทริ : เนอะๆ ใช่สินะคะ

เรา : ผู้สนับสนุนบาวน์เซอร์มีอยู่ 2 คนน่ะ

คาโทริ : กะ ก็~ จริงอย่างที่ว่าอยู่น่ะค่ะ
แต่พอมาบอกกันตรงๆ แบบนี้ก็เขินเหมือนกันนะคะซากะซัง

ซากะ : อ้า มีฉันกันริน 2 คนน่ะ

คาโทริ : ซากะซัง!!?

แล้วคาโทริก็ทำคอตก

ซากะ : ถ้าเผยแพร่ให้อาคส์ทุกคนรู้จักบาวน์เซอร์ก็จะปลอดภัย เห็นพูดอยู่แบบนี้น่ะนะ..........
แต่เรื่องนั้นน่ะเกิดขึ้นไม่ได้จากพลังของคนๆ เดียวหรอก เพราะความร่วมมือของริน หรือผลกระทบที่เกิดมาจากคาโทริก็เป็นส่วนช่วย ตรงนี้ฉันเองก็ยอมรับเหมือนกัน

คาโทริ : ซากะซัง............(เสียงสะอื้น)
….......หือ? แค่ผลกระทบอย่างเดียว ก็หมายความว่าดิฉันแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลย ประมาณนั้น?

อารุ : พี่จ๋า.......ตกลง มันหมายความว่าไงเนี่ย?

ฮิสึกิ : ก็หมายความว่าพี่สาวคนนี้พูดโกหกไม่ใช่รึไง?

คาโทริ : โหดร้าย!

ซากะปล่อยทั้ง 3 คนฟาดปากกันแล้วเดินมาคุยกับเราค่อยๆ

ซากะ : 2 คนนั้นไม่ใช่อาคส์สินะ?..............หมายความว่าไปพัวพันกับเรื่องวุ่นวายอีกแล้วสิ

เรา : ก็นิดหน่อยแหละค่ะ

ซากะ : ก็ไม่ได้คิดจะห้ามหรอกนะ เพราะการที่เธอเป็นพวกชอบช่วยเหลือคนอื่น ก็ทำให้คาโทริตั้งใจทำงานตามอย่างบ้าง ปล่อยไว้แบบนี้ก็คงจะดีหละนะ?

เรา : ก็คงอย่างงั้นมั้ง

--------------------------------------------

อาคส์กับเอิร์ธไกด์

หลังจากนั้นเราที่เดินขึ้นมาเขตร้านค้าก็เห็นเอ็นกะเดินวนอยู่หน้าร้านประหนึ่งคนไม่มีตังค์เลยเข้าไปทัก



เอ็นกะ : อื่ม.............ได้ยินมาว่าแถวนี้นี่นะ..............

เรา : เดินทำท่าคิดมากอะไรอยู่เนี่ย?

เอ็นกะ : โอ๊ะ รินเองเรอะ เห็นแม่นั่นแถวนี้บ้างมั้ย?

เรา : แม่นั่น? ใครหละนั่น?

เอ็นกะ : แม่นั้นก็....คนนั้นไง.....เอ่ ชื่ออะไรว้า.........

ไอกะ : ไอกะไง

นางเอกปรากฏกาย~~~~! อ๊า อยากลูบหัวฟู้ฟูนั่นจัง



เอ็นกะ : ใช่ๆ ไอกะ.....โย่ว ไม่ได้เจอกันนานนะไอกะ

ไอกะ : นั่นสินะ ไม่นึกว่าจะได้มาเจอกันอีกครั้งบนยานอาคส์นี่เหมือนกัน ยาซากะ เอ็นกะ

เรา : {จำชื่อไม่ได้เนี่ยสมองปลางทองรึไงนะ หมอนี่}........ทั้งคู่รู้จักกันมาก่อนเหรอ?

เอ็นกะ : ก็นะ.......เจอกันครั้งแรกประมาณ 1 ปีก่อนหละมั้ง?

ไอกะ : ก็เป็นตอนที่ฉันไปปฏิบัติภารกิจที่โลก........คำนวณเวลาดูก็คงราวๆ นั้นแหละ

เอ็นกะ : ก็เคยบอกไปใช่มะว่าโลกกับอาคส์น่ะเคยติดต่อกันมาก่อน ก็นี่ไงๆ

ไอกะ : ตอนที่ไปอาศัยอยู่ที่โลก หรือบอกว่าไปทำภารกิจที่นั่น ก็ได้เอิร์ธไกด์ช่วยอำนวยความสะดวกให้หลายเรื่องเหมือนกัน
แล้วเอิร์ธไกด์ที่คอยติดต่อประสานงานกับฉันก็คือ............

เอ็นกะ : ชั้นเองนี่แหละ เพราะว่าอยู่ติดกับโรงเรียนที่ไอกะเข้าไปอยู่พอดี
โรงเรียนที่ไอกะเข้าไปคือ โรงเรียนเซก้า ซึ่งเป็นโรงเรียนในเครือเดียวกับ โรงเรียนเท็นเซย์ ของชั้น

ไอกะ : ที่โรงเรียนเซก้าเองก็มีเรื่องหลายๆ อย่างเกิดขึ้น ภารกิจที่โลกล้วนเป็นความทรงจำที่สำคัญยิ่ง......ของฉันเลยหละ

เอ็นกะ : การที่ได้มาพบกันที่นี่ก็คงเพราะสายสัมพันธ์บางอย่างแน่ๆ แล้วการได้เจอคนคุ้นหน้าก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นด้วยหละนะ
ถ้างั้นขอฝากตัวอีกรอบละกันนะไอกะ

ไอกะ : อ้า ทางนี้เองก็ขอฝากตัวด้วยเหมือนกัน

แล้วทั้งคู่ก็จับมือกัน




--------------------------------------------------

วิธีเรียกรุ่นพี่

หลังแยกกับพวกเอ็นกะ เราก็แวะมาหาน้องโอซึ่งอยู่ใกล้ๆ โดยมีฮิสึกิยืนคุยอยู่ด้วย (ส่วนอารุยืนประกอบฉากเฉยๆ)

ฮิสึกิ : อ๊ะ ริน! ทางนี้กำลังคุยเรื่องเกี่ยวกับเธออยู่พอดีเลย มาคุยด้วยกันสิ!

เรา : เอ๋~ ให้คุยเรื่องตัวเองเนี่ยนะ........นะ น่าอายออก

อิโอ : จะคุยเรื่องรุ่นพี่ แต่ชวนรุ่นพี่มาด้วยเนี่ย.......ฮิสึกินี่ไม่รู้จักกลัวเลยนะ

ฮิสึกิ : ทำเป็นพูดไป อิโอเองก็อยากเจอรินใช่มั้ยล่า? หน้ามันฟ้องอยู่นา~

อิโอหลบหน้าแก้เขิน



อิโอ : ….....มู่

พอหาหัวข้อบ่ายเบี่ยงได้อิโอก็เริ่มถามฮิสึกิแบบติดอ่างนิดๆ ทันที

อิโอ : …......จะ จะว่าไปทำไมฮิสึกิถึงเรียกรุ่นพี่ห้วนๆ แบบนั้นล่ะ?

ฮิสึกิ : หือ.....เอ๊ะ? จะว่าไป...? ตอนที่เจอกันตอนแรก รวมถึงเชียร่าด้วย ก็เรียกต่อท้ายด้วย [ซัง] อยู่นี่นะ..........
เลิกเติมไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ.......ตอนที่ตะโกนเรียกไปแบบไม่ทันตั้งตัว รึเปล่านะ?

อิโอ : ถึงพวกเราจะเรียกรุ่นพี่แบบห้วนๆ เหมือนกันอยู่ก็เถอะ แต่ฮิสึกิน่าจะเรียกรุ่นพี่แบบให้ความเคารพสักหน่อยดีกว่ามั้ย? เป็นถึงคนที่ช่วยชีวิตเอาไว้นี่?

ฮิสึกิ : จะว่าไปก็จริงอย่างที่อิโอพูดนะ........งั้นก็มาเลือกกันเถอะ!

อิโอ : เลือกงั้นเหรอ?

ฮิสึกิ : รินอยากให้ชั้นเรียกแบบไหนล่ะ บอกมาได้เลย
แต่จะให้กลับไปเรียก ซัง มันก็ยังไงอยู่ เอาเป็น [ท่าน] (様 sama) หรือว่า [ราชา] (王 ou) หละว่าไง....?

เรา : เอ๋~~! {น่าอายทั้งคู่เลยอะ แต่อยากเห็นรีแอคชันเหมือนกัน}

อิโอ : ฮิสึกินี่เห็นรุ่นพี่เป็นตัวอะไรกันแน่หละนั่น

เรา : งั้นเอาเป็น ท่าน ละกัน

ฮิสึกิ : งี้นี่เอง ท่าน งั้นเหรอ

ฮิสึกิตั้งท่าคล้ายถอนสายบัว ส่วนอารุก็ทำตามประหนึ่งหางเครื่อง (ในภาพคนพูดต้องเปิดฮิสึกินะ ไม่ใช่อิโอ ไม่รู้จะออกแพชแก้ชื่อผิดเรึเปล่า)



ฮิสึกิ : ท่านรินเจ้าขา~
เอ๊ะ จะว่าไปเหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนเนี่ยแหละ?

อิโอ : …...คาโทริซังสินะ

ฮิสึกิ : จะว่าไปมันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดีหละน้า

เรา : (ชักสนุกแล้วสิ) งั้นลองเรียก ราชา แบบที่เสนอมาล่ะ เป็นไง?

ฮิสึกิ : เข้าใจแล้ว ราชา สินะ

ฮิสึกิตั้งท่าโค้งคำนับ ประหนึ่งพ่อบ้าน ส่วนอารุก็ทำตามประหนึ่งหางเครื่องเหมือนเดิม {ว่าแต่นั่นมันท่าคำนับพระราชาประเทศไหนน่ะ?}



ฮิสึกิ : ท่านราชารินของข้าน้อย........เป็นไงฟังดูรู้สึกดีมั้ย?

เรา : กะ.....ก็ดีมั้ง {น่าอายชะมัด}

อิโอ : ….....ไม่รู้สึกว่ามันออกจะน่าอายเกินไปหน่อยเหรอ?

เรา : ….....มู่ {ก็น่าอายอยู่หรอก แต่มาพูดตรงๆ แบบนี้มันก็........ต้องเอาคืน}

ฮิสึกิ : เหรอ? แต่สไตล์ยุคกลางแบบนี้ชั้นชอบนะ.........แต่มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดีแหละนะ

เรา : อ๊ะ งั้นเรียก รุ่นพี่ (センパイ senpai) แทนดีมั้ย

อิโอ : งะ เดี๋ยวสิ.......?! (อิโอสะดุ้งโหยงทันควัน)

ฮิสึกิ : รินเซนปาย~~! แบบเนี้ยะเหรอ? รู้สึกมันออกแนว maniac ไปหน่อยนะ (maniac มา-นิ-แอ็ค พวกคลั่งหรือคลั่งไคล้ในบางเรื่อง คนยุ่นจะมองว่าอาการหนักกว่าโอตาคุ(แค่ระดับหลงไหล)ไปอีกขั้นนึง)

อิโอ : มะ..ไม่ ไม่ใช่สักหน่อย รุ่นพี่ก็เป็นรุ่นพี่นั่นแหละ

ฮิสึกิ : แต่เอาจริงๆ ก็รู้สึกแปลกอยู่ดีแหละ สรุปว่าเติมซังคงดีที่สุด..........รินซัง งั้นเหรอ.........

อิโอ : ….......ถึงอาจฟังดูไม่ดีถ้าบอกไปก็เถอะ แต่ดูเหมือนคงจะช้าไปที่จะเปลี่ยนแล้วหละมั้ง

เรา : ก็คงงั้นแหละ

ฮิสึกิ : เฮอะ ช่างมันแล้ว เรียกห้วนๆ แบบที่ผ่านมานั่นแหละดีสุดแล้ว

------------------------------------

คำถามตรงไปตรงมา

หลังคุยเสร็จพวกเราก็พากันกลับมาที่ห้องบังคับการ ฮิสึกิยืนโม้กับเชียร่าแบบไม่มีเสียงให้เราได้ยิน แล้วอยู่ดีๆ อารุก็ถามคำถามสุดจี๊ดขึ้นมา



อารุ : งานของเชียร่าคืออะไรเหรอ?

เชียร่า : ยะ อยู่ๆ ก็ถามแบบนี้ มีอะไรงั้นเหรอคะอารุคุง?

อารุ : อย่างงานของรินกับพี่น่ะคือไปที่โลกแล้วก็ต่อสู้ใช่มั้ยล่ะ?

ฮิสึกิ : ของชั้นก็ไม่เชิงซะทีเดียวแต่ของรินคงใช่แหละ

อารุ : เชียร่าไม่ต้องไปก็ได้เหรอ? หรือที่นั่งพูดอยู่ที่นี่ก็เป็นงานเหรอ?

เชียร่า : ฮือ~ๆ ฟังจากที่อารุคุงพูดแล้ว เหมือนว่าชั้นเอาแต่นั่งอู้อยู่ในนี้ไม่ใช่รึไงคะเนี่ย~~........!

เรา : อ้าว ไม่ใช่งั้นเหรอ?

เชียร่า : เดี๋ยวเถอะรินซัง! พูดแบบนี้เดี๋ยวอารุคุงก็เชื่อหรอก! ช่วยฟอลโลกันหน่อยสิคะ!

เรา : อะฮะฮะ ล้อเล่นหน่อยเดียวน่า........ไม่ใช่หรอกอารุ เชียร่าก็มีงานของตัวเองอยู่นะ

เชียร่า : Nice-desu รินซัง! ฟังให้ดีนะคะอารุคุง ชั้นเองก็มีงานของชั้นอยู่นะคะ

อารุ : งานของเชียร่า?

เชียร่า : ที่จริงสมญานามของชั้นคือ “ไฮแคสต์ ผู้เชี่ยวชาญด้านการดำเนินงานบริหารจัดการ” (演算特化管理用ハイ・キャスト Enzan toku-ka kanri-you Hai-Cast) มีหน้าที่คอยคำนวณและบริหารจัดการยานอาคส์ค่ะ
เป็นคนคอยจัดสรรและอำนวยความสะดวกสบายให้กับผู้อยู่อาศัยบนยาน อีกทั้งเป็นคนกระจายข้อมูลข่าวสารให้กับชาวอาคส์อีกด้วยค่ะ

อารุ : เป็นแบบนี้นี่เอง............ถึงมองด้วยตาแล้วเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้นก็เถอะ

เชียร่า : ช่างเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงใจเหลือเกินค่ะ.........แต่ ถึงจะเห็นแบบนั้นแต่ชั้นเนี่ยขยันทำงานมากเลยนะคะ เอะเฮ่ม!

เชียร่าทำท่าท้าวเอวเหมือนทุกที ฮิสึกิได้ยินเรื่องงานแล้วเลยถามต่อบ้าง

ฮิสึกิ : จะว่าไปตอนนี้ก็น่าจะมีอาคส์ที่ออกปปฏิบัติหน้าที่อยู่ไม่ใช่เหรอ.......ไม่ซัพพอร์ตเค้าจะดีเหรอ?

เชียร่า : ฮึฮื่ม~ อย่าดูแคลนชั้นมากไปนะค้า~ ถึงจะจัดการงานพร้อมกันมากมายก็สบายหายห่วงค่ะ
ถ้าเป็นการคำนวณเรื่องงานบริหารจัดการหละก็ชั้นเองก็ไม่แพ้เชาหรอกนะคะ........ถึงเรื่องอื่นจะแพ้หมดรูปก็เถอะ - -!
แล้วก็ การมาพูดคุยกับทุกคนแบบนี้ก็ถือเป็นงานของชั้นเหมือนกันนะคะ
ผู้บริหารจัดการคนก่อน............โฟโตเนอร์น่ะ ได้ทิ้งหัวใจของความเป็นมนุษย์ ใช้งานทุกสิ่งเหมือนเป็นเพียงตัวหมาก แล้วผลลัพธ์ของมัน ก็คือการล่มสลายของระบบงานทั้งหมด (ตรงนี้ใช้คำว่า 体制 ที่แปลว่า system คงเพราะเชียร่ากำลังพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องระบบงานเฉยๆ)
หัวใจของคนนั้นอ่อนไหวได้ง่ายเหมือนเป็นจุดอ่อน แต่บางเวลาก็เป็นได้ดั่งอาวุธที่ส่องแสงแพรวพราว..........
ถึงชั้นจะเป็นผู้บริหารจัดการ แต่ในเวลาเดียวกันก็เป็นคนที่มีหัวใจค่ะ ไม่ใช่เพียงให้ข้อมูล แต่ต้องการสื่อใจถึงกับทุกคนและเป็นพลังให้ค่ะ
…........เพราะฉะนั้นชั้นถึงชอบคุยกันเจี๊ยวจ๊าวไงคะ เอ้าทุกคนมาคุยเรื่องไร้สาระกันต่อเถอะค่ะ

ฮิสึกิทำคอตก

ฮิสึกิ : ถ้าไม่มีไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นก็จบได้สวยแล้วแท้ๆ

เรา : นั่นสินะ

--------------------------------------

สถานะตอนนี้ของคูน่า

วันถัดมายังไม่มีการติดต่อจากเอิร์ธไกด์เข้ามา เราเลยออกมาเที่ยวเล่นคนเดียวบ้าง



เรา : สวัสดีตอนเช้าจ้า~ คูน่า

คูน่า : อะเระ! รินมาคนเดียวนี่มีอะไรรึเปล่า?
อ๊ะ รู้แล้ว! ตั้งใจมาเพราะอยากเจอชั้นเลยใช่ม้า~? แหม่ เป็นไอดอลชื่อดังนี่ลำบากจังน้า~

เรา : …...ตามนั้นแหละ

คูน่า : …....พูดตอบเสียงทื่อๆ มาแบบนั้น ให้ความรู้สึกยังกะถูกต่อยสวนกลับมา เจ็บชะมัดเลยอะ
…......จริงสิ ถ้าเป็นรูปลักษณ์แบบนี้คงทำให้ตกใจขึ้นบ้างรึเปล่านะ

แล้วคูน่าก็พรางตัวหายไป จากนั้นก็มาโผล่ข้างหลังเราในอีกลุคนึงแทน



คูน่า : ….....เป็นไงคะ รู้สึกตกใจนิดๆ รึเปล่า?

เรา : ก็ไม่นะ เพิ่งเจอกันในห้องบังคับการไปเองนี่

คูน่า : ที่จริงช่วงนี้ไม่ค่อยมีโอกาสอยู่ในสภาพนี้เท่าไหร่น่ะค่ะ..........ยิ่งระยะนี้เหมือนอยู่ในสภาพถูกปฏิเสธงานยังไงยังงั้น
ถึงชั้นอยู่ในกรอบการทำงานของ 3 วีรชนคาสึระ มีหน้าที่เป็นรองหัวหน้าหน่วยข่าวกรองก็เถอะ แต่นั่นก็แค่ในนาม เพราะงานที่ให้ชั้นทำก็มีแต่งานเอกสารกับส่งข้อความเท่านั้นเอง
….......ให้พูดตามตรง ตอนที่ชั้นได้ยินว่าคุณจะกลับมานั้น ชั้นกลัวมากเลย.......
ว่าบางที ผลข้างเคียงของไมอาจทำให้ตัวตนของชั้นถูกลืมไป....น่ะ
แต่ว่าไม่เป็นไรแล้วหละ ทั้งคุณแล้วก็ทุกคนต่างไม่มีใครลืมตัวตนของชั้น

เรา : ไม่มีทางลืมอยู่แล้วหละ

คูน่า : เพียงเท่านี้.........ชั้นเองก็ไม่จำเป็นต้องฝืนสู้ต่อแล้ว เพราะว่าคุณกลับมาแล้วนี่เนอะ
และที่สำคัญกว่านั้น.............

แล้วคูน่าก็เปลี่ยนลุคกลับมาเป็นเวอร์ชันไอดอลแบบเดิม



คูน่า : ยิ่งกว่าการต่อสู้แล้ว ชั้นน่ะชอบร้องเพลงเต้นรำ สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนที่สุดเลยหละ
ไอดอลของทุกคนคูน่าน่ะเป็นอมตะนิรันดร์กาลน้า~ เพราะฉะนั้นริน จากนี้ไปก็ช่วยเชียร์ชั้นด้วยนะ

มีขยิบตาวิ้งให้เราด้วย เราก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆ โดยไม่ได้บอกความในใจออกไป

เรา : จ้าๆ {ทุกคนไม่ลืมเธอหรอก แต่คนจัดคอนเสิร์ทคงลืมเธอไปแล้วหละ}

-----------------------------------

เจออาคส์น่าสงสัยแล้วค่ะ!

ตกบ่ายเราที่ออกไปเที่ยวเล่นหาเงินก็ถูกเสียงดังโหวกเหวกทักเข้าให้ เจ้าของเสียงก็ไม่ใช่ใครอื่น ยายพี่บ้าแห่งหน่วยข่าวกรองนั่นเอง



พาตี้ : เอ้า! สวัสดีหลังจากเงียบหายไปซะนาน! 2 ปีผ่านไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน หน่วยข่าวกรองอันดับหนึ่งของอาคส์ พี่น้องแฝดสาว พาตี้&เทียจ้า~~!

อื่ม~ ไม่มีอะไรเปลี่ยนจริงๆ แหละ สมงสมองยังคงเดิม

เทีย : ที่จริงก็เจอกันในเมืองหลายต่อหลายครั้งแล้วเนอะ มากล่าวทักทายกันแบบนี้อาจจะสายไปหน่อยก็เถอะเน้อ~

พาตี้ : วันนี้เรามาเพราะมีข้อมูลพิเศษสำหรับคุณโดยเพราะมานำเสนอ!

เรา : เอ๋ ไม่ใช่ว่าชั้นอาจรู้มาก่อนแล้วเหรอ

พาตี้ : อะไรกั้น อะไรกัน..........พาตี้&เทียของพวกเรานั้นรวดเร็วกว่าทุกคนอยู่แล้ว! เพราะพวกเราน่ะได้ไปคุยกับอาคส์น่าสงสัยโดยตรงแล้ว..ค่ะ!!

เทีย : จะบอกว่าน่าสงสัยก็เถอะ แต่ใครๆ เขาก็รู้ต้นตอว่าเป็นคนที่แอคเซสเข้ามาจากโลกกันแล้วหละ........
แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่ได้อธิบายไปอยู่..........ตอนที่คุณยังอยู่ในโคลด์สลีปนั้น พวกเราเคยได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกับคนที่มาจากโลกด้วยค่ะ

พาตี้ : แหม่~ ที่จริงตอนนั้นชั้นก็คิดแล้วน้าว่าเป็นคนน่าสงสัยจริงๆ
เพราะไม่ว่าจะพูดด้วยเท่าไหร่ ก็ไม่เห็นสนใจ หรือเต็มที่ก็แค่อ้าปากค้างแล้วก็ไปน่ะสิ (เพราะคนจากโลกคิดว่าเป็น NPC ปกติคงไม่มีคิดพิมพ์แชทกับ NPC อยู่แล้ว)

เทีย : นั่นเพราะพาตี้จังเอาแต่พูดเอาๆ อยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่รึไง อาการแบบนั้นน่ะไม่ว่าใครที่คุยด้วยก็เป็นทั้งนั้นแหละ

พาตี้ : หมะ-ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย!! ดูอย่างเธอคนนี้ยังตั้งใจฟังเลยอ่ะ เนอะ? เนอะ?!

เรา : …...............................อื้ม

พาตี้ : เห็นมะ “อื้ม” เลยนะ

เทีย : ….....เมื่อกี๊ เหมือนถูกฝืนใจให้ตอบเลยเนอะ

พาตี้ : แหม่ เวลาเจอคู่สนทนาที่ยอมฟังเนี่ย ยิ่งทำให้รู้สึกอยากทำงานข่าวกรองขึ้นไปอีกเนอะ

เทีย : ก็ เป็นแบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยน่ะค่ะ พวกเราเนี่ย
…......จะว่าไปพาตี้จัง แล้วผลลัพธ์หลังจากที่ไปพูดคุยกับคนที่มาจากโลกแล้วได้อะไรบ้าง รายงานสิ?

พาตี้ : เอ๊ะ? อื่~~ม นั่นสิน้า~~~~ ความรู้สึกมันแบบว่า แทบไม่ต่างอะไรกับพวกเรา ไม่มีความแตกต่างกันเลย

เทีย : …......ก็นะ ถึงตัวพาตี้จังจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็เถอะ แต่ที่บอกมานั้นมีความจริงที่น่าสนใจมากอยู่
จุดที่ว่าไม่มีความแตกต่างกันเลย อวาตาร์ปลอมที่สมบูรณ์แบบที่ให้ผลลัพธ์การตรวจวิเคาระห์เหมือนอาคส์ทุกประการ

พาตี้ : เพราะงั้นอาคส์ที่ลงทะเบียนในปัจจุบันก็เลยต้องมีการตรวจสอบอย่างเข้มงวด หรือที่เรียกว่า ตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนประมาณนั้น

เทีย : ข้อมูลนั้นสามารถปลอมแปลงได้ แต่ถ้าสาวลึกลงไปก็สามารถเจอจุดที่ขัดแย้งกันได้น่ะค่ะ
…..........พอคิดแบบนั้นแล้ว ที่พาตี้จังเข้าไปคุยแบบไร้สมองนั่น ก็ไม่ใช่ว่าไร้ความหมายซะทีเดียวเนอะ

พาตี้ : รวบรวมข้อมูลได้รวดเร็วกว่าใครๆ นั่นคือหัวใจหลักของหน่วยข่าวกรองแหละนะ!

เทียมองพี่สาวด้วยสายตาเวทนาอยู่พักหนึ่งแล้วก็หันมาคำนับเรา



เทีย : จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ

-----------------------------------

วิถีการดำเนินชีวิตของฮิสึกิ

วันรุ่งขึ้นพวกเราเข้ามาในห้องบัญชาการขณะที่เอ็นกะกำลังคุยกับเชียร่าอยู่



เอ็นกะ : โอ้ รินมาได้จังหวะพอดีเลย โทษทีนะแต่เธอช่วยเป็นตัวแทนของอาคส์แล้วไปด้วยกันหน่อยได้รึเปล่า

เรา : ตัวแทนเรื่องอะไร?

เอ็นกะ : ท็อปของพวกเราอยากพบเธอน่ะ ถ้ากำหนดสถานที่ได้เมื่อไหร่จะติดต่อมาอีกที

ฮิสึกิ : ไปพบตรงๆ เหรอ? แค่โทรคุยกันไม่สะดวกกว่าเหรอ?

เอ็นกะ : แค่โทรคุยมันมีหลายอย่างที่สื่อออกไปไม่ได้น่ะสิ อย่างการแสดงอารมณ์เงี้ย
การประชุมสำคัญๆ เนี่ย ให้มาพบหน้าพูดคุยกันมันจะทำให้การพูดคุยลื่นไหลกว่าน่ะ

ฮิสึกิ : อื~ม แล้ว จะไปที่ไหนล่ะ?

เอ็นกะ : ….....บอกไว้ก่อนเลยว่าแกน่ะอยู่เฝ้าบ้านนะ

ฮิสึกิ : เฮะ! ไมอ่ะ?!

เอ็นกะ : ก็เป็นมาเธอร์คลัสเตอร์ไม่ใช่เหรอ เอ็งน่ะ

ฮิสึกิ : นั่นน่ะ ออกมาแล้วย่ะ!

เอ็นกะ : งั้นก็ไม่เกี่ยวข้องแล้วหละนะ เพราะงั้นก็ไม่มีเหตุผลต้องพาไปนี่

ฮิสึกิ : อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้นสิ! ชั้นตกเป็นเป้าของมาเธอร์คลัสเตอร์อยู่นะ ก็ต้องเป็นผู้เกี่ยวข้องสิ!

เอ็นกะ : ที่ตกเป็นเป้านะคืออารุ ไม่เกี่ยวกับแก แล้วก็ถ้าตกเป็นเป้าหละก็ซ่อนตัวอยู่แบบนี้ย่อมดีกว่าเห็นๆ เอ้าที่อธิบายไปเนี่ยมีอะไรผิดรึเปล่า?

ฮิสึกิ : ตะ แต่ว่า........ชั้นเองก็สู้ได้นะ.......

เอ็นกะ : ไม่ได้กำลังคุยกันว่าทำได้หรือไม่ได้ ชั้นกำลังบอกว่า พวกที่เตรียมใจแค่ครึ่งๆ กลางๆ น่ะอย่าได้มายุ่งให้มากกว่านี้

ฮิสึกิ : ครึ่งๆ กลางๆ เหรอ.......อะไรหละนั่น......!

เอ็นกะ : งั้นบอกมาฮิสึกิ เป็นหมายของแกคืออะไร?
แกต่อสู้ไปเพื่ออะไร? แกใช้พลังที่ได้มานั่นไปเพื่ออะไร?

ฮิสึกิ : เพื่ออะไร นั่นน่ะ..........มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย.........
ชั้นก็แค่อยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น.........แล้วก็..........

เอ็นกะ : รู้ไปแล้วยังไง? หลังจากรู้แล้วจะทำอะไร? ลึกๆ แล้วไม่ได้คิดอะไรเลยใช่มั้ย?
ไม่ใช่ว่าตัวเองอยากจะทำ แต่แกน่ะแค่ไหลไปตามกระแสรอบๆ ตัวเท่านั้นเอง

ฮิสึกิ : มะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ชั้นน่ะมาที่นี่ด้วยความต้องการของตนเอง แล้วก็อยาก.......ร่วมไปกับทุกคน......

เอ็นกะ : ก็บอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวกับทุกคน ทำไมถึงไม่เข้าใจสักทีนะแกน่ะ
ไม่เคยตัดสินใจด้วยตัวเอง แต่ตามกระแสคนรอบข้างไปเท่านั้น ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนที่มาเธอร์บอกอะไรก็ทำตามเลย

ฮิสึกิ : งั้น......งั้นพี่หละทำไมถึงไปเข้ากับเอิร์ธไกด์ ทำไมถึงต้องต่อสู้ล่ะ?!

เอ็นกะ : อึก........มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ชั้นกำลังพูดตอนนี้สักหน่อย

ฮิสึกิ : เกี่ยวอย่างยิ่งเลยหละ! มาทำเป็นอวดดีต่อว่าคนอื่น คิดว่าคงมีเหตุผลอันเลอเลิศอยู่สินะ อธิบายมาให้ละเอียดเลยดีกว่า!!

อารุ : หยุดนะ------!!!

อารุตะโกนจัดจังหวะดังลั่น



อารุ : หยุดได้แล้วทั้งสองคน! อย่าทะเลาะกันมากกว่านี้นะ!
อย่าพูดโดยไม่คำนึงถึงหัวใจของอีกฝ่าย มันยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บปวดเข้าไปอีก!

ฮิสึกิ : อารุ!

อารุ : ทั้งสองคนต่างก็คิดถึงกันและกัน แล้วทำไมต้องทะเลาะกันด้วย
ต้องดีกันสิ ถ้าไม่ดีกันหละก็.......ต้องน่าเศร้าแน่ๆ..........(อารุทำเสียงเหมือนจะร้องไห้)

เอ็นกะ : ฟู่............โทษที พอดีหัวร้อนไปหน่อยน่ะ

ฮิสึกิ : ชั้นเองก็........ขอโทษด้วยค่ะ

เชียร่า : อ๊า...........คือว่า............ที่ฮิสึกิซังถามเมื่อกี๊ เหตุผลที่เอ็นกะซังต้องต่อสู้คืออะไรเหรอคะ?

เอ็นกะ : ….......ชั้นน่ะมีสิ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องให้ได้ เป็นสิ่งที่จะปล่อยให้เสียไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด
เพื่อการนั้นถึงได้เข้าเอิร์ธไกด์ ชั้นได้รับพลังมาเพื่อการนั้นเท่านั้น

ฮิสึกิ : สิ่งที่อยากปกป้อง.............

เอ็นกะ : ฮิสึกิ เธอน่ะต้องการจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องอารุ ปกป้องทุกคนอยู่รึเปล่า?
….........อย่าเพียงแค่หวั่นไหวไปกับอารมณ์ ไม่ใช่แค่คำพูด แต่ต้องคิดให้รอบคอบด้วย

ฮิสึกิ : ….........ขอโทษ.......ขอออกไปพักให้หัวเย็นลงหน่อยก่อน

ฮิสึกิเกินออกไปก่อนเอ็นกะเลยพูดกับอารุเบาๆ

เอ็นกะ : ช่วยไปอยู่ข้างๆ ยัยบ้านั่นทีนะ ฝากด้วยล่ะ

อารุพยักหน้าแล้ววิ่งตามออกไป

เรา : มองทะลุปรุโปร่งเลยนะ

เอ็นกะ : ….....ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แค่มองดูก็อยู่แล้วว่าใจของยัยนั่นคิดยังไงอยู่ ที่โกรธขนาดนั้นก็เป็นเครื่องยืนยันได้หละนะ

เชียร่า : …......ถึงจะแค่พูดไป แต่เอ็นกะซัง ความสามารถของฮิสึกิซังน่ะสูงมากอยู่นะคะ

เอ็นกะ : ก็ต้องแน่อยู่แล้ว เพราะเป็นน้องสาวชั้นนี่นะ

เชียร่าหรี่ตา ให้อารมณ์ว่า “ดูหลงตัวเองจังเลยนะคะ” อยู่เลย

เอ็นกะ : แต่ที่เป็นปัญหาน่ะคือความมุ่งมั่นต่างหาก
เห็นบอกว่าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ยัยนั่นก็ได้แต่โลเลไปตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้นเท่านั้น
ถ้าจะพูดให้แรงกว่านี้หน่อยก็ ยัยนั่นน่ะเคลื่อนไหวแบบไม่คิดไปตามคนที่ตัวเองเคารพแค่นั้นเอง
….........แต่ จะบอกว่าช่วยไม่ได้ก็คงช่วยไม่ได้ การดำเดินชีวิตของยัยนั่นหลังเสียพ่อแม่ไปน่ะก็ทำได้แค่ [ตัวเองจะเป็นที่ต้องการของคนรอบข้างรึเปล่า] แค่นั้นเอง
อาวุธแปรสภาพน่ะขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นของผู้สร้าง ยิ่งมีความมุ่งมั่นแรงกล้าเท่าไหร่ มันก็ยิ่งแสดงพลังออกมาได้มากขึ้นเท่านั้น
คนที่ความมุ่งมั่นเขวไปเขวมาอย่างฮิสึกิน่ะ มันเสี่ยงเกินไป
ชั้นเห็นคนที่ออกไปสู้แบบไม่เตรียมใจให้พร้อม แล้วต้องตายมานับต่อนับแล้ว เธอเองก็คงเคยเห็นเหมือนกันใช่มะ?

เชียร่า : …...เอ็นกะซังเนี่ย จะว่าไปก็ไม่เหมือนฮิสึกิซังอยู่อย่างนะคะเนี่ย? ตรงที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่ากันเยอะเลย

เอ็นกะ : ก็มีน้องสาวแบบนั้นนี่นะ ชั้นไม่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่คงไม่ได้หรอก

เชียร่า : แต่ว่า ปากไม่ตรงกับใจเนี่ยไม่ดีเลยนะคะ แค่บอกฮิสึกิซังไปว่าไม่อยากให้ต้องเข้ามาพัวพันก็คงจะดีแล้วแท้ๆ

เอ็นกะ : ช่างเหอะน่า

-----------------------------------

สัญญาของเอ็นกะ

หลังออกจากห้องมาสักพัก เอ็นกะก็ขึ้นมาชั้นบนเพื่อมองฮิสึกิจากไกลๆ โดยที่เราก็แอบตามมาด้วย



เอ็นกะ : ….....หือ อ้อ รินเรอะ เรื่องสถานที่ประชุมยังไม่มีการติดต่อกลับมาเลย ช่วยรออีกหน่อยนึงละกัน

เรา : ให้ความสำคัญกับฮิสึกิน่าดูเหมือนกันนะ

เอ็นกะ : …....ก็นะ เป็นครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวนี่
พ่อแม่ของพวกเราน่ะเข้าไปพัวพันกับอุบัติเหตุแล้วก็เสียชีวิตไป หรือพูดให้ถูกคือเพราะเอาตัวเข้าปกป้องชั้นกับฮิสึกิตอนที่เกิดอุบัติเหตุ แล้วก็เสียชีวิตไป

เรา : อุบัติเหตุอะไรเหรอ?

เอ็นกะ : เรื่องตอนนั้นจัดเป็นอุบัติเหตุใหญ่เลยหละ ห้างที่พวกเราไปนั้นอยู่ดีๆ ก็ถล่มลงมาจากภัยพิบัติ ผู้รอดชีวิตมีแค่ชั้นกับฮิสึกิเท่านั้น
จะบอกว่าเป็นผู้รอดชีวิตอย่างปาฏิหารย์ก็ดี หรือบอกว่าเป็นเพราะความรักของพ่อแม่ก็ดี เหล่าญาติที่ไม่รู้จักหน้า ต่างมาพูดอะไรทั้งน้ำตาออกหน้าทีวีซึ่งได้ดูตั้งหลายต่อหลายหน แต่ตอนนี้คงไม่มีใครจำได้แล้วหละ (หมายถึงพวกสมาคมสงเคราะห์รึเปล่าอันนี้ก็ไม่แน่ใจ มันพูดจับความลำบาก)
….........โอะ แต่เรื่องนั้นจะยังไงก็ไม่สำคัญแล้วหละนะ
และในช่วงเวลาสุดท้ายนั้น ชั้นก็ได้ให้สัญญากับพ่อแม่เอาไว้...........ไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องยัยนั่นไว้ให้ได้
แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้นความสามารถของชั้นก็ตื่นขึ้น จากนั้นเอิร์ธไกด์ก็มาหาชั้นแล้วชวนเข้าร่วมองค์กร
ไม่ว่าอะไรโผล่มาตอนนั้นก็ต้องคว้าไว้ก่อนอะนะ แล้วงานของเอิร์ธไกด์ก็เงินดีด้วย ช่วยให้ชีวิตสะดวกขึ้นมากเลยหละ
แล้วเพื่อจะสืบเรื่องของมาเธอร์คลัสเตอร์ชั้นจึงไปเข้าโรงเรียนนั้น.........โรงเรียนเท็นเซย์ แล้วหลังจากนั้นฮิสึกิก็ตามมา
ที่เข้าโรงเรียนเดียวกันก็ดีอยู่แหละ แต่ต่อจากนั้นดันไปเป็นมาเธอร์คลัสเตอร์เข้าให้นี่สิ.........บอกตรงๆ ว่าตอนนั้นรู้สึกปวดตับสุดๆ เลยหละ (肝を冷や เพิ่งรู้ว่าที่เราเรียก ปวดตับ นี่คนยุ่นเค้าเรียก ตับ肝แข็ง冷や)
ถ้าชั้นมีพลังมากกว่านี้สักหน่อยคงพยายามกีดกันไม่ให้เป็นมาเธอร์คลัสเตอร์แล้วหละ
แต่ครั้งนี้ก็โชคดีที่ได้เธอมาช่วย ผลลัพธ์ตอนนี้ก็โอเคแล้วหละ
ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ก็คงปลอดภัยหละนะ

แล้วโทรศัพท์ของเอ็นกะก็ดังขึ้น

เอ็นกะ : เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะริน

เราพยักหน้าตกลง

-----------------------------------------------

ก็แค่......อยากรู้เท่านั้น........?

หลังจากที่พวกเราไปแล้ว ฮิสึกิก็ยังโวยวายระบายอารมณ์ต่อไป



ฮิสึกิ : ฮึ่มๆ! ไอ้พี่บ้า บ้าๆๆ~~! อะไรกันเล่าๆๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกของชั้นเลยรึไง!
….......เข้าใจหรอกย่ะ ถึงไม่พูดก็เข้าใจ ที่ว่ากำลังลังเลอยู่น่ะ ตัวชั้นเองรู้ดีอยู่แล้ว!
อ๊า~ ยิ่งคิดทำให้หัวเย็นก็ยิ่งหงุดหงิด! จริงๆ เลยนะ ไอ้พี่บ้า~~~!!!

ฮิสึกิตะโกนเสียดังเสร็จก็ยังบ่นต่ออีก

ฮิสึกิ : ไม่มีเป้าหมายแล้วทำไมล่ะ! เรื่องแบบนั้นน่ะลุยๆ ไปเดี๋ยวมันก็คิดออกเองแหละ!............เฮ่อ~ เอ้าอารุเองก็บ่นอะไรบ้างสิ

อารุ : เอ๊ะ เอ๊ะ? แล้วพูดอะไรดีเหรอ?

ฮิสึกิ : อะไรก็พูดๆ ไปเถอะ!

อารุหันไปทางมอนิเตอร์ยักษ์แล้วตะโกนเสียงดัง



อารุ : …....ยะ อยากตัวโตขึ้นกว่านี้จาง~~~!!!

ฮิสึกิ : นั่นมันแค่ความปรารถนาไม่ใช่รึไง!!

??? : ฮึๆ

เสียงผู้หญิงหัวเราะดังมาจากด้านหลังพวกฮิสึกิ แม้ไม่ใช่เราแต่พวกฮิสึกิก็มองโฟกัสแต่ด้านล่างไม่ต่างกัน เพราะงั้นมาว่าเราหื่นไม่ได้แล้วนะ



ฮิสึกิ : อ๊ะ.....ขอโทษค่ะ โหวกเหวกกันไปหน่อย.....สินะคะ?

??? : เปล่าจ้ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ชั้นแค่ตามโฟตอนที่รู้สึกคุ้นเคยเลยบังเอิญมาอยู่ที่นี่แค่นั้นเอง
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนน่าสนุก เลยละสายตาไม่ลงน่ะจ้ะ..........ทางนี้เองก็ต้องขอโทษเหมือนกัน เอ้าเชิญต่อกันได้เลยจ้ะ

ฮิสึกิ : เปล่าค่ะที่จริงก็ไม่ได้อยากจะตะโกน.........ไม่สิ ที่จริงก็อยากตะโกนอยู่หรอก แต่มันไม่ใช่แบบนั้นอ้ะ.......
….......นี่ คุณเองก็เป็นอาคส์สินะ

มาโตอิ : อื้อ ชั้นชื่อมาโตอิจ้ะ แล้วพวกคุณล่ะ? ว่าไปแล้วก็ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะ

ฮิสึกิ : ชั้นฮิสึกิ ส่วนนี่อารุ.......พอดีเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยเลยมาอยู่ที่นี่น่ะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะมาโตอิซัง

มาโตอิ : ฮึๆ เรียกชื่อห้วนก็ได้จ้ะ ฮิสึกิจัง
แล้วฮิสึกิจังเป็นอะไรรึเปล่า? รู้สึกได้ว่ามีเรื่องกลุ้มใจอยู่สินะ

ฮิสึกิ : อ่า ก็ นิดหน่อย............

มาโตอิ : เมื่อกี๊ที่ตะโกนออกมาเพราะมีเรื่องที่ทนไม่ได้อยู่ใช่มั้ยล่ะ? ระบายให้ชั้นฟังก็ได้นะ

ฮิสึกิ : …...ทำไม ต้องทำขนาดนั้นด้วยล่ะ

มาโตอิ : ชั้นน่ะเป็นคนประเภทที่ชอบเก็บอะไรต่ออะไรไว้เยอะไปหมด (溜め込んじゃう人 คนที่ชอบเก็บของไม่ได้ใช้เอาไว้ เช่นใบเสร็จ กล่องกระดาษ ซองจม. ฯลฯ จนรกไปหมด) เลยถูกดุอยู่บ่อยๆ เพราะงั้นก็เลยพอเข้าใจความรู้สึกน่ะจ้ะ (ว่าแต่ไอ้คนดุนี่คงไม่ได้หมายถึงเรานะ เพราะเราก็ขยะเต็มคลังเหมือนกัน -w-)

ฮิสึกิ : {….....ทำไมกันนะ ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกแท้ แต่กลับมีความรู้สึกเหมือนสามารถคุยด้วยกันได้ทุกเรื่องเลยเนี่ย}
…......งั้นมาโต ช่วยฟังเรื่องของชั้นหน่อยละกัน โอเคนะ?

มาโตอิ : อื้ม เรื่องอะไรก็ได้จ้ะ ชั้นน่ะชอบพูดคุยอยู่แล้วหละ

แล้วทั้งคู่ก็ไปนั่งคุยกัน



ฮิสึกิ : เธอน่ะทำไมถึงต่อสู้ล่ะ? เป้าหมายที่ทำให้เธอต้องสู้คืออะไรงั้นเหรอ?

มาโตอิ : เป้าหมายที่ทำให้ต้องสู้เหรอ......ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?

ฮิสึกิ : “ก็แกมันไม่มีเป้าหมายในการต่อสู้” ถูกว่ามาอย่างนี้น่ะ........ถึงจะหงุดหงิดก็เถอะ แต่พอมานั่งคิดดูดีๆ แล้ว ก็นึกไม่ออกจริงๆ นั่นแหละ.............

มาโตอิก้มหน้านิดๆ แล้วยกมือตัวเองขึ้นมามอง

ฮิสึกิ : …...........พิลึกจริงๆ ด้วยสินะ

มาโตอิ : อ๊ะ ขอโทษจ้ะ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่รู้สึกเหมือนได้เห็นตัวเองเมื่อก่อน เลยหวนให้คิดถึงขึ้นมาน่ะ

ฮิสึกิ : เมื่อก่อนเหรอ....?

มาโตอิ : ชั้นเองก็มีช่วงที่สูญเสียเป้าหมายในการต่อสู้เหมือนกันนะ.......เคลื่อนไหวตามคำสั่ง ทำตามคำสั่งที่ได้รับมาเท่านั้น........เคลื่อนไหวโดยไม่มีเป้าหมายมาโดยตลอด

ฮิสึกิ : ….....ชั้นเอง...ก็เหมือนกัน เพราะแค่รู้สึกสบายที่ทำตามมาเธอร์บอกแค่นั้น
แต่นั่นก็เหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยคิดอะไรเลยสินะ..........เข้าใจแล้ว เพราะฉะนั้นพี่เลยพูดออกมาแบบนั้น
…....ว่าจะใช้พลังนี้เพื่ออะไร

มาโตอิ : สิ่งสำคัญคือ ตัวเองอยากจะทำอะไรน่ะจ้ะ ถ้าคำตอบคือ [เพื่อปกป้องใครบางคน] หละก็ นั่นก็ต้องมาจากความมุ่งมั่นโดยใจจริงของฮิสึกิจังเองน่ะ

ฮิสึกิ : ตัวเองอยากทำอะไรงั้นเหรอ...........อื่อ~~............ถ้าตัดสินใจได้แน่วแน่ก็จบแล้วแท้ๆ..........

มาโตอิ : งั้นก่อนอื่นก็ค่อยๆ ทำสิ่งที่อยากทำตรงหน้าไปทีละอย่างๆ ดูเป็นไงจ๊ะ? ลองทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำดู

ฮิสึกิ : สิ่งที่อยากทำ............

มาโตอิ : จ้ะ ไม่ใช่ให้คนอื่นตัดสินใจ แต่เป็นตัวเองที่ตัดสินใจว่า [จะทำนี่แหละ] ชั้นคิดว่านั่นต้องเป็นก้าวแรกสู่คำตอบแน่ๆ เลย

ฮิสึกินั่งหลับตาอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตอบออกมา

ฮิสึกิ : ….....รู้สึกว่า พอจะเข้าใจแล้วหละ
ใช่แล้วฮิสึกิ จะมัวลังเลไปทำไม ไม่ว่าใครจะว่ายังไง แต่ชั้นน่ะอยากรู้ความจริง
ทั้งเรื่องที่มาเธอร์ต้องการจะทำ ทั้งเรื่องที่ทำไมต้องเล็งเป้ามาที่อารุ ชั้นอยากรู้ อยากรู้.......จากนั้นก็ตัดสินใจ!
ขอบคุณนะมาโตอิ รู้สึกว่าชั้นจะพบเส้นที่จะไปต่อแล้วหละ!
อารุไปรออยู่กับเชียร่าก่อนนะ ชั้นจะออกไปข้างนอกสักหน่อย

แล้วฮิสึกิก็รีบวิ่งลงลิฟต์ไป

มาโตอิ : ฮึๆๆ เป็นเด็กที่ร่าเริงดีจัง
อารุคุงสินะ? งั้นพวกเราเองก็ไปกันเถอะ ชั้นเองก็ถูกเรียกให้ไปหาเชียร่าจังอยู่พอดี

อารุจับมือมาโตอิแล้วก็เกิดสงสัยขึ้นมา



อารุ : พี่สาว พวกเราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่านี่?

มาโตอิ : ไม่จ้ะ คิดว่าน่าจะเป้นครั้งแรกนะ แต่ว่า............ทำไมกันนะ ชั้นเองก็มีความรู้สึกโหยหาที่คุ้นเคยอย่างมากอยู่เหมือนกัน

------------------------------------

ของแถมจาก es ฉลองมาโตอิกลับมา (พิมพ์จากความจำนะ ไม่ได้เปิดไล่ดูซ้ำ)

เรื่องราวต้นตอน es3-1 หลังทีมถูกยุบไป 2 ปี เรา เจเน่ แล้วก็มัว เจ้าเวพ่อนชิพตัวจิ๋ว ก็ได้กลับมารวมทีมกันอีกครั้ง (ตามไทมไลน์แล้วน่าจะอยู่ช่วงราวๆ ก่อนเริ่ม EP4 ภาคหลักหน่อยนึง)

มัว : ทีม Darker Buster คืนชีพ!

เจเน่ : ดาค-เก้อ-บัส-เต้อ อะไรคะนั่น? เราเคยมีชื่อทีมแบบนี้เหรอ?

มัว : ป่าวหรอกเห็นมันเท่ดี ข้าเลยเอามาใช้เป็นชื่อทีมน่ะ

เรากล่าวทักทายทั้งคู่รวมถึง เซราฟี โอเปอเราเตอร์ของพวกเรา (ที่โดนย้ายมายืนหลบมุมอยู่กาบขวายาน แทนที่จะอยู่หน้าเคาเตอร์) แล้วจึงรับภารกิจไปที่ดาวเคราะห์วอบัล ตอนออกมาจากยานเจเน่ก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว

Before ---> After



เมื่อมาถึงวอบัล



เจเน่ : ว้าว~~ ทะเลสวยจัง ดาวเคาระห์วอบัลนี่ดีจังเลยนะคะ

มัว : นิ......นี่.....เจเน่ รู้สึกว่าจะเปลี่ยนลุคไปหน่อยรึเปล่า........เพราะว่ามาทะเลเหรอ?

เจเน่ : อ๊ะ ถามได้ดีเลยค่ะ.......นี่น่ะเป็นเคล็ดลับของความแข็งแกร่งเลยนะ!
ชั้นน่ะไปถามคนมีฝีมือหลายคนเลยนะคะว่าทำยังไงถึงจะเก่งขึ้น

เมื่อ 2 ปีก่อน ทีมของพวกเราถูกยุบเพราะทำภารกิจล้มเหลวครั้งใหญ่ เป็นเหตุให้ ซัคการ์ด เป้าหมายที่จำเป็นต้องจับเป็น เสียชีวิต เจเน่โทษว่าเป็นเพราะตัวเองไม่มีพลัง เป็นเหตุผลที่ต้องการฝึกพิเศษ

เจเน่ : พอชั้นไปคุยกับยอดฝีมือที่อยู่แถวๆ เมดิคัลเซ็นเตอร์ เค้าก็บอกความลับกับชั้นมาน่ะค่ะ

มัว : แล้ว.......มันเกี่ยวอะไรกับที่แต่งตัวแบบนี้เหรอ?

เจเน่ : เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะคะ........จี่~~~

เจเน่จ้องตาเราเขม็ง เราก็ตอบตกลงแบบปัดๆ ไป...........ยอดฝีมือแถวเมดิคัลเซ็นเตอร์เหรอ? พอเดาได้เลยว่าเป็นใคร

เจเน่ : ยิ่งใส่เสื้อผ้าน้อยๆ ยิ่งทำให้ความสามารถในการดูดซับโฟตอนดีขึ้นน่ะค่ะ

มัว : ห๊า!! ….....เพื่อดุ ดุ ดูดซับโฟตอนเลยแต่งตัวโป๊ๆ เนี่ย ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะ!

เจเน่ : ถึงบอกไงคะว่าเป็นความลับสุดยอด ที่เค้าสอนชั้นเนี่ยถือเป็นกรณีพิเศษเลยนะ!

มัว : จริงเร้อ~? ไอ้คนที่บอกเนี่ยต้องเป็นพวกน่ารังเกียจแน่ๆ (いやらしい น่ารังเกียจ คำใกล้เคียงจากอาจาร์กูOOOคือ エッチ หรือ ลามกนั่นเอง)

เจเน่ : แต่ชั้นเชื่อนะคะ! ชั้นเชื่อในแววตาอันชาญฉลาดของยอดฝีมือท่านนั่น........คนอย่างเค้าไม่มีทางโกหกแน่นอน!

มัว : ไม่ใช่ว่าโดนหลอกอยู่จริงๆ เร้อ~?

ถึงจะมีความรู้สึกเดจาวูอยู่หน่อยๆ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรไป เพราะแต่งแบบนี้ดีกว่าเห็นๆ ขอบคุณคำแนะนำจากท่านยอดฝีมือข้างร้านยา ถ้าเจเน่ได้ท่านผู้นั้นเป็นอาจารย์ต้องแข็งแกร่งขึ้นมากแน่ๆ..........

ถึงจะนึกแบบนั้น แต่สุดท้ายตอนวิ่งเควสเราก็ต้องลุยเดี่ยวอยู่ดี...........เอวัง

**ปล. ถึงตัวละคร [เรา] ในภาค es จะลิงค์ใช้ตัวละครเดียวกับภาคหลัก แต่ตามเนื้อเรื่องแล้วเป็นคนละคนกับภาคหลักน่อ
**แต่เจเน่ที่เป็น NPC พาร์ทเนอร์ ในภาคหลักก็เรียกเราว่าลีดเดอร์เหมือนกัน คงไม่ได้เล่นมุขพาราเรลเวิลด์อีกหรอกนะ
------------------------------------

ติดตามช่วงไปเยี่ยมองค์กรหมอผีพาร์ทหน้าจ้า



สาวปิดตา : ตัวประกอบฉากเกะกะจังเลย บทนี้ฉันเป็นนางเอกนะคะ

ฮิสึกิ : วะๆๆๆ ว๊าก~~~ นี่ไม่ใช่เกมดราOOOบอลน้า~~~