คือเรื่องผลิตสต็อคของมากน้อยใครจะมองจะคิดอย่างไรก็ไม่ผิดหรอกมีแต่นินนั่นแหละที่รู้

แต่จะขอออกความเห็นในฐานะคนทำมาค้าขาย
สต็อคมันคือต้นทุนของบริษัทอย่างนึง
ในกรณี NS ราคาขายอยู่ที่ประมาณ 1หมื่นบาท
ตีต้นทุนแบบขี้หมูขี้หมาครึ่งเดียวพอตกเครื่องละ 5พันบาท

สต็อคของ1ล้านเครื่อง คือเงิน 5พันล้านบาท
สต็อค2ล้านเครื่องคือเงินหนึ่งหมื่นล้านบาท
ยังไม่ต้องไปรวมค่าใช้จ่ายอื่นๆเช่นค่าขนส่งค่าพนักงานและอื่นๆอีกนู่นนี่นั่น

ไม่มีบริษัทไหนที่จะกล้าแบกรับความเสี่ยงสต็อคของหมื่นล้านเผื่ออนาคตไว้มากมายโดยที่เราก็ยังไม่รู้ว่าผลิตภัณฑ์มันจะขายได้ดีแค่ไหนหรอก
ถ้ายอดขายเจ๊งบริษัทก็ล้ม

พวกนี้เขาจะใช้การประเมินยอดขายแล้วผลิตแล้วขายเงินกลับเข้าระบบก็ผลิตใหม่เป็นการหมุนเงินไปเรื่อยๆ
ตอนผมเรียนมหาลัยก็มีสอน
เพราะว่าหากเราผลิตมากเกินก็จมทุนโดยใช้เหตุ ขายไม่ทันดอกเบี้ยเงินกู้มาลงทุน
แต่ผลิตน้อยมันก็เป็นการเสียโอกาสขายในช่วงที่สินค้ากำลังอยู่ในกระแส
ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผู้บริหารจะต้องประเมินซึ่งมันก็ยากแหละ

ไม่มีใครกล้าเอาเงินหลักหมื่นล้านลงไปทิ้งโดยไม่รู้อนาคตแน่ๆ
เพราะหากขายแป๊กเงินหมื่นล้านไม่รู้กี่ปีจะได้เงินก้อนนี้กลับมาหรืออาจจะไม่ได้กลับหรือกลับมาไม่ครบ

ดังนั้นมันไม่ได้แปลกที่เราจะเห็นผลิตภัณฑ์หลายๆอย่างที่ฮ๊อตฮิตมันถึงขาดตลาดอยู่เรื่อยๆ
เพราะถึงแม้บางผลิตัณฑ์ผู้ผลิตจะรู้ว่าขายดีแน่ขายยังไงก็หมดแต่คำถามคือเมื่อไหร่จะขายหมด

สมมติถึงแม้เราจะรู้ว่า3เดือนขายได้แน่3ล้านเครื่อง
แต่แทนที่เราจะผลิตทีเดียว3ล้านเครื่อง
กับผลิตเดือนละ1ล้านเครื่อง3เดือนขายไปผลิตไป
จะเห็นได้ว่าเราสามารถเซฟเงินลงทุนไปถึง2ล้านเครื่อง
แทนที่ต้องหาเงินลงทุน 15,000ล้าน
แต่วิธีนี้ใช้เงินแค่ 5,000ล้าน

อีกอย่างเงินลงทุนระดับหมื่นล้านบางทีมันไม่ได้หามาง่ายๆ
หลายๆบริษัทๆเค้าไม่ได้มีตัวเงินเป็นๆ
ใช้เครดิตซึ่งมันมีลิมิตของมันอยู่

ขออนุญาติออกความเห็นประมาณนี้ครับ