สมัยก่อนงานวิจัยมันถูกครับ เพราะกฏหมายมันมาตามหลัง

สมัยคนคิดยาปฏิชีวนะ, วัคซีนโรคพิษสุนัขบ้า, พวกนี้มันหาคนไข้ง่าย และบางทีไปเจอแบบ เกินเยียวยาด้วยวิธีปัจจุบันแล้ว เขาแค่ยื่นข้อเสนอไปว่าขอทดลองนะ ถ้ายอมรับได้ว่าอาจมีผลข้างเคียงจะไม่ฟ้อง แล้วก็ทดลองเลย พอได้แล้วเขาก็ส่วผลงานไปที่วารสารสากลแล้วพิมพ์ออกมาก็ได้ เงินสนับสนุนคนเชิญไปสัมนา ได้รางวัลโนเบลก็ว่ากันไป

แต่ปัจจุบันมันมีกฏหมายควบคุมยุบยับไปหมด ต้องส่งแผนทดลองไปให้พิจารณา ต้องเก็บผลทดลอง 4-5 ปีต้องจดทะเบียนขึ้นทะเบียน ถึงจะขายได้ ต้นทุนทดลองมันก็เลยสูงจน คนที่มีแต่ใจทดลองไม่ได้


อีกเรื่องคือ ฮิวเมนไรส์ อะไรเนี้ยมันยุ่งกับสิทธ์พื้นฐานของคนนะ (เข้าถึงยาได้ถ้ามีเงินพอ) ไม่ได้ยุ่งเรื่องสาธาณสุขซะหน่อย ถ้าจะถามการเคลื่อนไหวน่าจะถาม WHO มากกว่าอีก


สมมุติว่า วิธีที่จะทำยาหริอสร้างเครื่องมือซักอย่างทำให้ใช้รักษาคนป่วยดีขึ้น เป็นวิธีที่เผยแพร่ได้ คนอื่นเอาไปทำซ้ำได้ไม่โดนลิขสิทธ์

แต่ถ้ามันเป็นแบบ เซื้อจุลินทรีย์ที่คัดเลือกพิเศษ หามายี่สิบปี แล้วโดนคนอื่นขโมยไปใช้ดื้อๆ มันก็ไม่ยุติธรรมกับคนลงทุน

หรือมีคนลงทุนพันล้านสร้างหุ่นนาโนเข้าไปในเส้นเลือด แล้วทำลายเชื้อHIV ทีละเซลล์จนหาย เขาต้องลงทุนออกแบบหุ่นนาโนเป็นสิบปี แต่มีอีกคนขโมยหุ่นก๊อปการออกแบบ ขโมยซอพแวร์ ใช้ทุนน้อยกว่า 1/10 แบบนี้มันก็ต้องปกป้องคนเริ่มคิดนะครับ