ถ้าสถาบันการศึกษาคือแหล่งแบ่งชนชั้นทางวัฒนธรรมทางสังคม มันสมควรแล้วที่ต้องปรับปรุงบุคลากรของสถานศึกษา
เด็กรุ่นใหม่ทุกคนก็อยากเรียนจบมีดีกรีเหมือนคนอื่นๆ แต่ปัจจัยหลายอย่างของสภาพแวดล้อมที่เด็กรุ่นใหม่จะวาดฝันโลกสวยไม่ได้

ร้อยทั้งร้อยก็ต้องมีความอยากโดดเด่นไม่ทางใดก็ทางหนึ่งของโรงเรียนนั้นๆ ที่ต้องการความเป็นที่ยอมรับจากสถาบันผู้อื่น
แต่การให้คนอื่นยอมรับมันต้องมาจากความสามารถ และไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนที่อยู่รอบข้าง สถาบันการศึกษาทุกวันนี้มีแต่ความเห็นแก่ตัวกันทุกเจ้า

และพอสถานศึกษาไม่อาจสร้างคุณภาพของการศึกษาขึ้นมาได้ กรรมมันก็ตกไปเป็นของนักเรียนนิสิตนักศึกษา ที่ต้องมาแบกรับภาระความเป็นหน้าเป็นตาของสถาบัน
และทางออกของสถานศึกษาเมื่อไม่ได้นักศึกษาดั่งใจคือรีไทร์ โดยไม่สนใจความเป็นอยู่ของครอบครัวเด็ก

ผมไม่อยากให้น้องกับหลานของผมเป็นนักศึกษาคล้อยตามเรื่องผู้ใหญ่แบบคุณไผ่ ดาวดิน และไม่ต้องการให้น้องกับหลานโดดเด่นเหมือนคุณ เนติวิทย์
สุดท้ายคำตอบสำคัญมันจะย้อนกลับมาที่ตัวเราเองว่าจะรับผิดชอบลูกหลานเราเองได้มากแค่ไหน ความพร้อมเเค่นั้นที่จะช่วยน้องกับหลานให้ผ่านจุดนี้ไปได้

สุดท้าย ใครไม่เคยรับผิดชอบคนอื่นอาจไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ แต่ถ้าในความเป็นจริงเรานี่แหละคืออาจารย์ ที่จะสั่งสอนให้ลูกหลานสนใจเรียนได้ขนาดไหน สถาบันการศึกษาไทยเป็นแค่ทางผ่านของคำว่าฉลาดกับเขลา หากลูกหลานเราเป็นแค่เบี้ยของระบบความอยากโดดเด่นในสายราชการครับ