สะใจมากครับค่าฮอนอลพุ่งปรี้ดเลยเควสเดียว
พวกนี้เค้าโดนขูดรีดไม่ใช่หรอครับประมานว่าคิดดอกเบี้ยสูงเกินจริงมากๆ

เควสนี้มันมีให้เลือกรับเงินกลับไม่รับเงินคุณเลือกแบบไหนครับ

เอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้สึกสงสารคนโดนทวงหนี้นอกจาก Thomas ที่เป็นชาวนาอ่ะนะ

คือต่อให้โดนขูดเลือดขูดเนื้อเพราะหนี้ก็เถอะแต่ก่อนยืมก็น่าจะตกลงกันดิบดีแล้ว แถมแต่ละคนพอไปทวงหนี้ ไม่เห็นจะกระตือรือร้นพยามหามาคืนกันเลย...

ป.ล. เว้นแต่ Chapter สุดท้าย แต่ละคนพอก็พอจะให้อภัยได้อยู่

ตอนเล่นผมไม่ได้รับเงินนะ ค่า Honor เต็มหลอดเลย เพราะไม่รู้จะเอามาทำไม

แต่พูดถึงในแง่ของเนื้อเรื่องผมแค่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเมคเซนส์กับการไปไล่ลุงแกออก เพราะเรื่องแบบนี้อะ

คือทุกคนมันก็หาเงินด้วยวิธีโจรๆด้วยกันทั้งนั้น พวกกลุ่มสายบู๊รวมถึง Arthur ตอนไปปล้น ฆ่าคนตายไปเป็นเบือไม่รู้สึกอะไร

แต่พอคนอื่นหาเงินเข้าแก๊งค์ด้วยการปล่อยเงินกู้คิดดอกเบี้ย กลับถีบหัวไล่พร้อมตราหน้าว่าชั่วซะงั้น มันเลยดูแปลกๆอะ

เลวกันหมด แต่ความน่ารังเกียจมันต่างกันครับ

พวกดัช อาเธอร์ คนอื่นๆ คือการปล้น ฆ่าเจ้าหน้าที่ที่ขวางหรือคนที่คิดขัดขืนสู้ ไม่ได้เอะอะฆ่าชาวบ้านส่งเดช

ส่วนไอสเต้านี่มัน loan shark หากินกับความลำบากของคนอื่น คือชาวบ้านธรรมดาที่ชีวิตลำบากอยู่แล้ว จำเป็นต้องใช้เงินด่วน ก็เลยเผลอหน้ามืดตามัวยืมเงินมาละเจอดอกแพงๆเข้าไป (ในภาพรวมนะ หลายเคสเหมือนยืมเพื่อไปใช้จ่ายไม่จำเป็น)

หลายเคสผมก็เฉยๆนะ สะใจด้วยฆ่าลูกหนี้เวรๆ55 แต่บางเคสน่าสงสารจริงๆ เลยคงเป็นจุดที่ทำให้อาเธอร์สำนึกได้ในเรื่องนี้

คนกู้ตะหากที่ผิด

ผมไม่ชอบอาเทอช่วงหลังเลย มันโลกสวยเกินไป จากวีรกรรมที่เราทำมาทั้งเกม ยังจะทำเปนโลกสวยอีก

ส่วน Strauss นี่มันก็เลวแหละ แต่เอาจริงๆยังมีคนอื่นเลวกว่าเยอะ อาเทอก็เว่อไป เหนชาวบ้านตกทุกได้ยากสักหน่อยทำเป็นใจอ่อน

Strauss นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ Arthur ตายเลยนะครับ น่าจะเคืองน่าตรงนี่
ถ้า Arthur ไม่ต้องทวงหนีให้ Strauss ก็คงไม่ติดวัณโรค

จริงๆน่าจะแค่ปฏิเสธที่จะทำงานทวงหนี้ให้แล้วก็พอ แล้วจบไลน์เควสนี้เลย

ช่วงหลัง เกมพยายามเขียนบทดราม่า และดันให้เราเล่นอาเธอร์โหมดคนดีมากไปหน่อย
ขนาดตอนไปทวงหนี้กับแม่ม่ายอีกคน พอเห็นหน้าเรา ด่าซะเละเทะ
ยังมีช้อยส์ ยกเลิกหนี้แล้วแถมเงินอีกต่างหาก แต่ผมเลือกแค่ยกเลิกหนี้พอ

ต้นเหตุทำตัวเองติดวัณโรคก็คงเดือดอยู่แหละครับ

จริงๆลูกพี่อาเธอร์น่าจะไม่ชอบการที่ตัวเองต้องไปทวงหนี้มากกว่าครับ(แต่มันจำเป็น)
พอรู้ว่า เอ๋า!? ตูใกล้ตายแล้วเรอะ! เลยหาเรื่องไล่สเตราส์มากกว่าครับ(ไม่มีไรจะเสียแล้วนี่)
ไม่ได้เป็นคนดงคนดีอะไรทั้งนั้น แค่โมโหว่าต้องทำงานที่ตัวเองไม่ชอบให้เอ็งแล้วข้ายังติดโรคร้ายมาอีก อัยลุงเห้! แม่ม!

พอใกล้ตายแล้วเราก็มักนึกถึงคนอื่นๆหรือคนที่เรารู้จักขึ้นมา ไม่ว่าจะคนที่เรารัก หรือคนที่เราเกลียด
ด้วยความกลัวความโดดเดี่ยว ความเสียดาย ความสิ้นหวัง โลกของเราจะดูสวยขึ้นมาโดยอัตโนมัติครับ
ความเกลียดจะเบาบางลงจนถึงหมดไป และความต้องการที่จะให้ทั้งคนที่เรารักและคนที่เราเกลียดคิดถึงเราจะมีมากขึ้น
เพราะเรากลัวว่าเราจะหายไปจริงๆโดยไม่มีใครได้แบ่งปันความรู้สึกดีๆหรือช่วยแบ่งเบาความรู้สึกทุกข์ทรมาณสิ้นหวังของเรา

ส่วนตัวผมเคยป่วยเป็นวัณโรคขั้นรุนแรงมาแล้ว เลยเข้าใจความทรมาณของการไออย่างน่าสมเพชจนหยุดไม่ได้(อาการหนักกว่าที่เห็นในเกมสี่ห้าเท่า)
การกินอะไรไม่ได้ทั้งๆที่หิวมาก ฝืนกินเข้าไปแล้วมันก็ไม่ย่อย ให้ความรู้สึกเหมือมีหินที่มีเหลี่ยมคมๆกดทับในท้องในใส้อยู่ตลอดเวลาจนต้องหาทางอ๊วกออกมา
การขับถ่ายที่ยากลำบาก การไอแทบทุก 2 วินาทีกับการนอนไม่หลับเป็นเดือนๆ ทำเอาผมยอมแพ้แล้วคิดว่าเมื่อไหร่จะตายๆไปซะที ไม่มีเรี่ยวแรงไปฆ่าตัวตายแล้ว

โชคยังดีอัยตอนนั้นมันมีนโยบาย 30 บาทรักษาทุกโรคมาพอดี เลยรอดมาได้ เพราะค่ารักษาพยาบาลต่อเดือนแพงมาก พอตัวเลขหลายหมื่นเหลืออยู่ 30 บาทต่อเดือน
ตอนนั้นในชีวิตมีมุมมองใหม่ๆเข้ามาในใจเยอะ เริ่มนึกถึงสาเหตุต่างๆของความไม่ชอบ ความเกลียด การปล่อยทิ้ง การสำนึกบุญพ่อแม่ ฯลฯอะไรก็ดูดีไปหมด

เพราะฉะนั้นส่วนตัวผมอินกับอาเธอร์ได้ไม่ยากเลยครับ เหมือนเจออะไรที่คล้ายกันมาก

เรื่อง Arthur ติดวัณโรคมานี่ ส่วนตัวผมไม่โทษว่าเป็นความผิดของ Strauss นะ

ผมว่า Arthur มันก็แค่ซวยอะ ใครมันจะไปคิดว่าจะโดนพ่นเลือดใส่หน้าจนติดวัณโรคมา

ส่วนตัว Strauss เอง มันก็คงไม่รู้หรอกว่าลูกหนี้มันเป็นวัณโรค

ตอนโดนไล่ออกจากแคมป์ มันยังงงเลยว่าอยู่ดีๆ Arthur มันมาไล่ตูทำไมฟะ

ถ้ามองจากมุมมองคนทั่วไป Strauss มันใจดำก็จริง แต่ถ้ามองจากจุดยืนที่กลุ่มตัวเอกเป็นพวก Outlaw แล้วนี่

ผมว่ามันธรรมดามากเลยนะกับการกินดอกเบี้ยเนี่ย จะคาดหวังให้มันเอาเงินไปแจกหรือให้ยืมไปใช้ฟรีๆ

แล้วตัวเองไม่ได้อะไรกลับมาเลยก็คงไม่ใช่อะ ถ้าจะทำแบบนั้นคงต้องเลิกอยู่แก๊งออกไปอยู่กับ Sister แทนแล้ว

ซึ่งตัว Arthur เองก็คงรู้จุดนี้ดีตั้งแต่แรกแล้ว ที่ Arthur มาใจบุญเอาตอนหลังๆได้ก็เพราะมาจากมุมมองของคนที่

ตัวเองไม่มีอะไรจะเสียแล้วมากกว่า เงินที่มีก็แจกๆมันไปเลย ที่ทำแบบนี้ได้ก็เพราะตัวเองไม่มีความจำเป็นต้องใช้แล้ว

จากมุมมองส่วนตัวของผมถ้าให้เทียบระหว่างขนปืนไปปล้น กับ ปล่อยเงินกู้แล้วกินดอกเบี้ย ผมมองว่าแบบแรกเลวกว่านะ

เพราะการปล้นมันคือการกรรโชกทรัพย์โดยตรง พวกเจ้าหน้าที่หรือคนคุ้มกันรถไฟไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องทำตามหน้าที่

ต่อให้คนคุ้มกันเงินจะยอมให้เอาเงินไปแต่โดยดีแล้วรอดตัวก็เถอะ แต่ยังไงมันก็ต้องมีคนที่ส่งไปตามล่าเอาเงินคืนทีหลัง

แล้วก็โดนยิงตายอยู่ดี แต่อย่างหลังมันออกแนวเหมือนเป็นธุรกิจที่เกิดจากข้อตกลงที่สมัครใจกันทั้ง 2 ฝ่ายมากกว่า

คิดง่ายๆว่า ในมุมมองของคนใกล้ตายแล้ว มันก็แค่อยากทำอะไรดีๆให้เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจบ้างแค่นั้นล่ะครับ

ตอนล่าสัตว์กับเฮมิชเนี่ย ผมว่านี่ล่ะคือจุดพักของอาเธอร์ละ ยิงนก ตกปลา ล่าสัตว์ ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆ

ตอนท้ายก็มีบอกว่า Strauss โดนทางการจับไป แต่เจ้าตัวก้ไม่ได้ปริปากพูดอะไรเกี่ยวกับแก็งค์สักนิด แล้วก็ตายระหว่างการสีบสวน(ทรมาน) ก็ยอมรับว่าตานี่ทำอะไรเพื่อแก็งค์จริง ๆ

ไอ้เรื่องเงินกู้นี่อาเธอร์มันทำไม่ถูกจริง ๆ นั้นแหล่ะ เพราะมันก็เป็นการตกลงกันทั้งสองฝ่าย และฝ่ายที่มากู้มันก็รู้อยู่แล้วว่าดอกมันก็โหดแต่ก็ยังจะกู้ เอาจริง ๆ บทสุดท้ายที่เราไปเอาเงินกับแม่หม้ายที่สามีตายแล้วนี่ ตอนด่าเรานี่ทำไมไม่ไปโทษไอ้คุณสามีว่ะ กู้มาทั้ง ๆ ที่รู้ แล้วก็มาลงที่อาเธอร์ แล้วก็ยังถามว่าจริง ๆ แล้วใครมันเป็นคนร้ายกันแน่ ลุงแกเลยกลับมาไล่ Strauss ออกจากแก็งค์เลย Strauss ก็งงเต็กไปเลยว่าตรูทำไรผิด