ผมมองศาสนามันเป็นเหมือนกฏ กฏหนึ่งที่สังคมสร้างขึ้นมาโดยอาศัยศรัทธานำก่อนแล้วค่อยๆแทรก วิถีชีวิตให้คนทำตาม

เรื่องของเรื่องคือสังคมมนุษย์มันก็พัฒนามาตลอด ก่อนหน้านี้ มันก็มี จารีต ประเพณ๊ ลัทธิ ความเชื่อ เป็นบรรทัดฐานให้คนเชื่อตามๆกันว่า เรื่องนี้ดีเรื่องนี้ไม่ดีอยู่แล้ว แต่การมาของศาสนา มันช่วยยกระดับสังคมได้ระดับหนึ่ง คนปกครองเขาก็มองว่า ศาสนาไหนเหมาะกับคนบ้านเขาก็ยอมให้มีอิทธิพลเข้ามา ช่วยในการปกครอง กับสร้างกฏให้สังคม

คราวนี้สมมุติ เราบอกว่าเราเสื่อมศรัทธาในศาสนา เพราะ พระเพราะบาทหลวง ทำไม่ดี ผมว่ามันเสื่อมแค่กับคนๆนั้นเท่านั้นครับ เหมือนเราเรียนรู้มาว่า การใช้ความรุนแรงไม่ดี การล่วงละเมิดทางเพศไม่ดี เราเห็นพระทำ บาทหลวงทำ เราก็แค่รู้ว่าคนทำมันไม่ดี ส่วนกฏ มันก็อยู่ทีเดิม เราเสื่อมศรัทธา "คน" เท่านั้นเอง ถ้าเราเสื่อมศรัทธาศาสนา แล้วเราทำตรงข้ามคำสอนทุกอย่าง พระเจ้าไม่ลงโทษเรา แต่ระบบอื่นๆในสังคมมันก็เล่นงานเราได้อยู้่ดี คนรอบข้างไม่คบ ตำรวจจับ ศาลสั่งจำคุกเรา

สมมุติเราคิดจะทำผิดเรื่องหนึ่งเช่น ขโมยของ ระบบในสมองเราบางคนมันอาจจะคิดที่จะขโมย แต่ไม่ได้ทำเพราะคำนวณไว้แล้วว่าไม่คุ้ม ถ้าเพราะเรากลัวบทลงโทษ มันก็แค่เหมือนเด็กกลัวไม้เรียวเท่านั้นเอง แต่คนที่ฝึกจิตใจ เรียนรู้ศาสนา จะขัดเกลาจิตตัวเอง ให้รักคนอื่น มีพื้นฐานดีขึ้น คืออาจจะแค่คิดปุ๊บว่าขโมยได้ไหม มันจะคิดต่อทันทีเลยว่าทำไม่ได้ คือมันจะตัดกระบวนการความคิดเลวๆในสมองได้ดีกว่าการตั้งกฏ รอคนทำผิดแล้วทำโทษอย่างเดียวเพราะบางคนมันก็เห็นประโยชน์ตรงหน้าทำเลวๆก่อน ไม่กลัวบทลงโทษทีหลังก็มี


ครั้งหนึ่ง ศาสนามันก็มีส่วนช่วยทำให้สังคมเจริญ โลกน่าอยู่ขึ้นเยอะครับ แต่ถ้าจะเอาศาสนาล้วนๆ มานำทางชีวิตแบบ ศาสนาที่เขียนเมื่อ สองพันปีก่อน มายึดว่าคือสุดยอดในชีวิตเราผมว่าผิดนะ เราเรียนรู้แล้วเรื่องดีดีเอามาปรับใช้ดีกว่า

แต่บางส่วนของศาสนามันมาเป็นแบบ Novel เลยเพราะสอนด้วยคำพูด หรือพูดเป็นกฏฟังยากมันเผยแพร่ให้คนทั่วไปรับรู้ไม่ได้ มันเลยออกเป็นแนวนิยายซีรีย์เรื่องยาว ฝ่านยุคไปคนยุคต่อไปก็เปลี่ยน เสริมเนื้อเรื่องให้เข้ากับยุคไปเรื่อยๆ ต้องยกตัวอย่าง มีเรื่องปาฏิหารย์มาดึงดูดให้คนอ่าน คนฟัง ถ้าเราเป็นคนที่ไม่คิดว่ามันจริงตั้งแต่ต้นเราก็รู้สึกขัดความรู้สึก ว่ามันงมงาย แล้วพลอยไม่คิดจะเรียนรู้ด้านดีดีของศาสนาด้วย