ช่วงแรกคิดว่าปังปิ้นาศมาก ไปดูเพราะอยากเอาใจช่วยทีมงาน แต่ตั้งใจว่าออกมาจะโพสต์ว่าให้เต็มที่เลย ไม่ทำเงินก็ไม่

แปลกประมาณนั้น แต่พอเข้ากลางเรื่องก็รูสึกดีขึ้น แล้วก็มารู้สึกดีเต็มที่ในช่วงท้าย แล้วก็จบลงด้วยความรู้สึกอิ่มเอิบใจ

ผมไม่รู้จะวิจารณ์ยังไง แต่ผมแค่วัดจากความรู้สึก หัวใจรู้สึกดีมาก เรื่องไหนทำให้รู้สึกได้แบบนั้นก็จะชอบมาก ไม่ได้สนใจ

อะไรเท่าไหร่ ยิ่งเรื่องเดาเนื้อเรื่องได้ยิ่งไม่เคยสนเลย ผมปล่อยหัวใจไปตามหนังอย่างเดียว อย่าง Sensei หนังญี่ปุ่น

ที่รู้สึกว่าจะมีแค่ ครูหล่อมากนักเรียนเลยหลงรัก และนักเรียนน่ารักมากครูเลยห้ามใจไม่ไหว แค่นั้นแหละ แค่ทำมาออกมาให้

ดูแล้วรู้สึกดีได้ สำหรับผมแค่นั้นก็ถือว่าเป็นหนังที่ดีมากแล้ว


เพราะเป็นหนังรักมั้ง ผมเลยชอบมากพอๆกับกระสือที่คิดว่าทำได้ดีเหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับหนังที่ดูแล้วไม่ได้มีผลกระทบ

ต่อหัวใจที่เพิ่งจะดูไปไม่นานอย่าง ฟรีแลนซ์ หรือ น้องพี่ที่รัก ผมชอบรักสองปีมากกว่า หนังดังบางเรื่องที่นึกขึ้นมาได้อย่าง

ไอฟาย กับ ความจำสั้นรักยาว ผมก็ชอบเรื่องนี้มากกว่า รู้สึกเสียดายมากที่หนังเรื่องนี้น่าจะแป้ก เพราะผมชอบมากกว่าหนังดัง

หลายๆเรื่องที่เคยดูมา และเสียดายมากที่ไม่ได้ซื้อตั๋วโซฟา ปกติผมจะนั่งโซฟาคนเดียวตลอด เพราะถ้านั่งแล้วศรีษะท่านๆ

ข้างหน้ารบกวนรัศมีสายตาผมจะเสียอรรถรสในการรับชมไปสิ้น แต่เรื่องนี้เพราะไม่มั่นใจในคุณภาพหนัง

และมั่นใจว่าโรงโล่งไม่มีใครรบกวนรัศมีสายตาแน่นอนเลยไม่เอาโซฟา บ่อยครั้งที่ผมรู้สึกว่าหนังไม่คุ้มค่าตั๋ว

แต่เรื่องนี้ถึงเป็นโซฟา ส่วนตัวก็คิดว่ามันคุ้มค่าแน่นอน