เพิ่งเริ่มดูเรื่องแม่จ๋าต่างโลก (หม่อมแม่ All-Target Double Tab)

แล้วก็เอะใจว่านี่มันค้นๆกับเรื่อง "พี่สาวปีศาจ"(อาเนะ นารุ โมโนะ) นี่นา... คนเขียนนี่เป็น "Man of Culture" จริงๆค่ะ (ชูนิ้วโป้ง

ก็น่าสนุกดีไม่เลวค่ะ ท่าทางจะเป็นการ์ตูนเสริมสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ดี ไอ้คุณลูกชายก็วัยกำลังโต เขินมามี้ตัวเองอายม้วนต้วน หม่อมแม่เองก็เห่อลูกชายสุดๆ น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ

...............................

แล้วก็เพิ่งได้ดูวันพีซ ตอนเริ่มต้นเข้าภาค "วะ โนะ คุนิ"

บอกตามตรงว่าตะลึงค่ะ นี่มันผิดหูผิดตาจากที่เคยสมัยก่อนสุดๆ (เมื่อก่อนนี้ตามอนิเมถึงแค่ตอนซัดกับพี่เข้ในอลาบัสต้าก็เลิกตาม) ความอาร์ท ความปราณีต เสียงต่างๆนี่ บ้าพลังสุดๆ รู้สึกได้เลยค่ะว่าคนเขียน (อ.โอดะ) นี่สนุกกับการเขียนภาพแนวญี่ปุ่นประยุกต์ขนาดไหน

แต่ติอย่างคือการลำดับฉากมันชวนเวียนหัวหน่อย แถมเสียงดีด "แต่วๆๆๆ" นี่มันมากเกินไปนิด อย่างตอนโซโลจะคว้านท้องนั้น ยืดจนหมดลุ้น แถมบิลด์ดนตรีจนเกินพอดี

นอกกนั้นก็ทำได้ดีค่ะ ถ้าหาทางแก้ไขอาการยืดจนหมดอารมณ์ลุ้นตามประสาโตเอย์ได้ ก็จะดีมาก...เกือบแล้วค่ะ พยายามเข้า