ผมยอมรับว่า น้ำหนักลดยากจริงๆ

สมัยมหาลัย ผม น้ำหนัก 77 ผอมมาก ตอนนั้น อยากดูดี เล่นกล้าม ยกดัมเบล โดดเชือก วันเว้นวัน วันละ 1 พันครั้ง
ช่วงนั้น จำได้กระโดด ปีนรั้วบ้านได้เลยเเข็งเเรงเท่าดั่งหินภา

จุดเปลี่ยน มาตอนมหาลัยปี 3 งานเยอะ project เยอะ ทำให้ทำบ้างไม่ทำบ้างสุดท้ายปล่อยชิวไปเรื่อยๆ จนมาสู่ช่วงทำงาน
น้ำหนัก พุ่งไป 85 เเต่ก็ชิวๆ เพราะคิดว่า ก็เเค่อ้วน ผอมเเล้วก็เฉยๆ ชีวิตเราๆเลือกได้ หายนะมาเยือนอย่างช้าๆครับ กับ
การคิดเเบบผิดวิธี ที่ทำงานมีกินเลี้ยงไปเลี้ยงเเบบร้านอาหาร โอ้โห คราวนั้นเเละครับ มาถึง 96

พอไปวัดความดันๆ พุ่งไป 130 ทุกครั้งไปหาหมอๆ บอก มาเร็วนะดีเเล้วตอนนี้ ตรวจไปไขมัน มีลงไปพอกตับบ้างเล็กน้อยปล่อยไปเรื่อยๆจะเสี่ยงเป็นมะเร็งตับนะ หมอเสียงเเข็งเเละบอกว่า ตายหรืออยู่ คนไข้เลือกเองได้นะคุณ อายุยังเเค่ 27
อยู่ดีๆจะทรมานตนเองไปทำไม

จากนั้นผมก็พยายามมาตลอด ทำงาน กลับบ้าน ถึงทุ่มครึ่ง ต้องมาวิ่งทุกๆ 15 นาที ความจริงอยากให้นานกว่านี้เเต่ล้า
บางวันว่างๆก็วิ่งลู่วิ่ง 20 นาที พยายามหักห้ามใจลดให้มากที่สุด ตอนนี้เหลือ 93 ค้างตึ่งนานมาก บ้าง ก็ 90 เเละก็กลับมา 92

ปล. ไม่มีหรอก วลี อ้วนไม่เเล้วจะไม่หนักหัวใคร ตอนนี้ผมอ้วนเเล้วหนักหัวตนเองมากๆ รู้เลย ว่า ต้องรีบเเก้ให้น้ำหนักกลับมาโดยด่วนเเต่อนิจจาเจ้ากรรม ตอนเย็นๆยังต้องพึ่งกาเเฟ เพื่อไม่ให้หลับระหว่างงาน มันทรมาน จริงๆ เดือน 11 ต้องไป follow หมอใหม่ คงโดนดุเหมือนเดิมให้เวลาไป 5 เดือน นน. ยังเท่าเดิม ช่วงโควิด บริษัท ให้ work from home เลยเผลอเหรอ กินขนมหนักไปหน่อย