ไปญี่ปุ่นมาทุกครั้งที่เห็นคือบุคลากรที่ทำงานบริการ ส่วนใหญ่ จะยิ้มแย้มแจ่มใส บริการอย่างมีความสุข ไม่เว้นแม้แต่คนขัดห้องน้ำ พนักงานขายของ เด็กเสริฟ

เมื่อประมาณรายได้ คนกลุ่มนี้ (น่าจะมั้ง) มีรายได้น้อยกว่าค่าเฉลี่ย คือ ประมาณ 200,000 เยนต่อเดือน หรือประมาณ 56,000 บาท ซึ่งยังไม่รวมถึงต้องจ่ายภาษี ประกันสุขภาพด้วย

จนมาเปรียบเทียบกับไทย คนกลุ่มนี้ น่าจะมีรายได้ระดับล่างๆของสังคมญี่ปุ่น แต่ทำไมเขามีความสุข และยินดีให้บริการขนาดนั้น
คนกลุ่มนี้เทียบกับไทยก็น่าจะเป็นกลุ่มที่อาจไม่มีเงินเก็บ ไม่มีโอกาสไปเที่ยวต่างประเทศ
แต่พฤติกรรมต่างๆ ต่างจากไทยมาก

เขาอบรมกันยังไง
หรือผมเข้าใจผิด

ทัศนคติ นำพาชีวิต

เขาทำไม่ใช่แค่เพราะคิดว่าต้องทำแลกเงิน
แต่เวลาที่เขาทำ เขาเห็นคุณค่าสิ่งที่เขาทำ
เมื่อคนเราให้เกียรติสิ่งที่ตัวเองทำ
มันก็ออกมา happy แหละครับ

แต่ก็นะ สภาพแวดล้อมของเขา
มันก็ต่างกับเราด้วยแหละถ้าถามผม

ลองนึกภาพคนกวาดถนน
ถ้าต้องกวาดที่ประเทศเขากับประเทศเรา

ความเครียด ความเหนื่อย มันก็ต่างกัน

ถ้าถามหา สาเหตุ หรือ เหตุผลที่ต่างกัน
มันก็คงหลายๆปัจจัยรวมกัน

แต่ส่วนที่เป็นปัจจัยภายใน
คงทัศนคตินำมาก่อน เป็นสิ่งเดียวที่เห็นได้ชัดเจนอันนี้

ทัศนคติเป็นหลัก ญี่ปุ่นมองการทำงานเป็นของสูง ต้องให้ความเคารพต่องาน

แต่จริงๆ ของไทย ถ้าไปดูการบริการภาคธุรกิจโรงแรม 4 ดาว หรือ 5 ดาว ผมก็ว่าโอเคมากนะครับ เทียบกับที่อื่นในโลกไม่น่าแพ้ที่ไหน อาจจะแพ้ 5 ดาวญี่ปุ่น แต่ของไทย level of service อาจจะสูงกว่าญี่ปุ่น เพราะมีคนบริการแขกเยอะกว่า

จริงๆ ของแบบนี้มันสอนได้นะ ถ้าทำงานกันเนี๊ยบ มีการเทรนนิ่งดีๆ ต่อเนื่อง ทำดีได้ดี คุณภาพการบริการมันจะเป็นวัฒนธรรมองค์กรไปเอง

ท่านต้องลองไปจีน ฮ่องกง แม่งตามร้านอาหารข้างทางแทบเอาอาหารมาโยนๆ ลงโต๊ะ ตะโกนข้ามหัวลูกค้า

ความร้อนทำให้คนเครียดครับ สังเกตเลยประเทศแถบเส้นศูนย์สูตรจะออกแนวๆ นี้ ไทย อินเดีย บราซิล เม็กซิโก

ยิ้มแย้มเป็นหน้าที่ครับ แต่ใจจริงมันโคตรเครียดกันเลย เรียกว่า มีความเป็นมืออาชีพด้านบริการมากกว่าละมั้งนะ พวกนี้รายได้ต่อเดือนไม่ถึง 2 แสนเยนนะครับ น่าจะประมาณ 1.5 แสนเยน ถ้าอยู่เมืองใหญ่ ใช้จ่ายไม่ค่อยพอ อยู่ไม่สบายหรอก

ญี่ปุ่นเป็นชาติที่สวมหน้ากากเก่งครับ

เราเห็นเขาภายนอกเป็นแบบหนึ่ง แต่ภายในใจเขาจะเป็นอีกอย่างหนึ่ง

พูดง่ายๆ สังคมญี่ปุ่นเป็นสังคมใส่หน้ากากแบบเข้มข้น

ผมไม่เชื่อนะว่าทำอย่างมีความสุขในงานบริการอย่างแท้จริง ตามหน้าที่เราเห็น
เลิกงาน หลังร้าน นี้อย่างเครียดอยากระบาย แต่สังคมมันบีบ พื้นที่ระบายมีน้อย

ถ้าจะชมก็ชมเรื่อง ให้เกียรติในงานทุกอย่างไม่ว่าจะงานอะไร ส่วนการเหยียดจากคนที่งานดีกว่าลงมางานระดับล่างมันก็มีเหมือนกัน

ผมว่ามันจากวัฒนธรรมที่ว่า คนไม่ทำงาน=ไม่มีค่า ค่าของคนอยู่ที่งานที่ทำ ซึ่งมันบีบให้ทุกคนต้องดิ้นทำงาน ถ้าไต่ขึ้นไปงานระดับสูงก็จะได้อยู่ชนชั้นสูงได้การยอมรับจากผู้คน ถึงแม้ว่าจะได้งานไม่ดีไม่สูง แต่ถ้าทุ่มเททำงานนั้นอย่างดีก็ยังพอมีคนยอมรับ

บริษัทที่ชลบุรีที่ผมเคยทำงานค่อนข้างเคร่งเครียดถ้าใครยิ้มได้ตอนทำงานความบ้าหนิจิ๊บๆไปเลย ผมเคยโดนฝึกมาในบริษัทที่ชลบุรีหากเราเครียดกับการทำงานมากๆ เมื่อเราถูกปล่อยพักให้หาวิธีคลายเครียดด้วยการร้องเพลงดังๆกับเพื่อนร่วมงาน แต่จะให้เราเปรียบเทียบกับคนญี่ปุ่นคงไม่ได้ ทั้งเรื่องวัฒนธรรมและระเบียบวินัยเราไม่ได้เหมือนกันครับ

ผมว่าการบริการระดับท๊อป ๆ ของประเทศเราดีกว่าเขาเยอะครับ

สมัยผมเด็ก ๆ ใส่ชุดนักเรียนไปซื้อเค้กที่โอเรียนเต็ลให้พี่สาวแค่ถามทางที่ front ยังบริการตั้งแต่ประตูโรงแรมยันหน้าประตูเบเกอรี่เลย

เพื่อนผมไปเรียนการโรงแรมเมืองนอกฝรั่งถาม

ที่บ้านคุณการโรงแรมดีที่สุดในโลก คุณมาเรียนที่นี่ทำไม? (สมัยนั้นนะไม่รู้ตอนนี้เป็นไงแล้ว)

แต่เทียบเฉลี่ย ๆ เขาดีกว่าเราจริง ๆ แหละ คงเพราะฐานเงินเดือนด้วย ที่โน่นฐานเงินเดือนมันเท่า ๆ กันหมด คนเก็บมากุโร่(ศพ) ก็เงินเดือนเท่า ๆ กันอาชีพอื่นเลย

สังคมญี่ปุ่นเป็นสังคม Stoic รูปเเบบหนึ่ง ที่ให้ความสำคัญกับระเบียบต่อคนอื่นเเละสังคม
การทำงาน สภาพเเวดล้อม จะมีประสิทธิภาพมากๆ เเต่ที่ตามมาคือความเครียดกดดันที่คุกรุ่นอยู่ในตัวบุคคล

ประสบการณ์จากทั้งญาติเเละเพื่อน พูดในทิศทางเดียวกันว่า ญี่ปุ่นเหมาะจะไปเที่ยวเเต่ไม่เหมาะจะไปใช้ชีวิตลงหลักปักฐาน
เอาเเค่เรื่องค่าครองชีพ ก็กุมขมับเเล้ว

ทัศนคติ และความเป็นมืออาชีพ

คนญี่ปุ่นแม่งมีความภาคภูมิใจในอาชีพสูง มองว่าจนเองเป็นหนึ่งในเฟืองขับเคลื่อนสังคม

สังเกตรายการเกมโชว์ที่ให้คนทั่วไปไปออก ใครทำอาชีพอะไรก็จะใส่ชุดนั้นมา พ่อครัว ยาม กรรมกร

เพราะเค้าภูมิใจในอาชีพเค้า แต่ ในขณะที่เห็นเค้ายิ้มแย้ม สุภาพเรียบร้อย ในใจมันเครียดนะ สังคมญี่ปุ่น น่าเที่ยวแต่ไม่น่าอยู่

เพียงแต่เค้ามืออาชีพพอ งานมันต้องยิ้ม ก็ยิ้ม งานมันต้องสุภาพก็สุภาพ

ในขณะที่คนไทยเหมือนทำไปเพราะความจำเป็น ไม่มีทางเลือก ไม่ทำไม่มีแดก มันเลยไม่มีความรักในงาน

ประกอบกับนิสัยไร้ระเบียบวินัยเป็นทุนเดิม พวกอาชีพบริการที่ระดับล่างๆหน่อยมันถึงเป็นอย่างที่เห็น

ญี่ปุ่นยุคใหม่ one operation
https://mgronline.com/japan/detail/9620000109908
พนักงานตามที่ต่างๆยุคนี้ ต่างชาติอย่างเวียดนามพอควรครับ

งานภาคบริการที่ชั่วโมงการทํางานเยอะ รายได้น้อย งานหนัก
คนรุ่นใหม่ญี่ปุ่นเขาไม่นิยมทํากัน
ตัวอย่าง ร้านสะดวกซื้อ ที่เริ่มไม่เปิด24 เพราะไม่มีแรงงาน

แล้วภาคบริการด้านอื่นๆละ อย่างโรงแรม ห้างใหญ่ๆ
หรือร้านค้าตามแหล่งท่องเที่ยว

ผมว่าเหมือนไทยเลยครับ บริการดีสุดๆ แต่ของไทยถ้าเป็นชาวต่างชาติ น่าจะได้รับบริการที่สูงขึ้นไปอีก

ตัวเลขนักท่องเที่ยว อันดับ1-5
Usa fra spa tha eng
ไทยอยู่อันดับ4 รายได้ประมาณ2ล้านๆนิด
อันดับ2-3 รายได้2ล้านๆกลางๆ

มันกลายเป็นอยู่ในสายเลือดของชาวญี่ปุ่นไปแล้วครับ การที่ต้องโชว์ว่าตัวเองบริการดีเลิศ ยิ้มแย้มตลอด ไม่ใช่ว่าอยากแต่จำเป็นต้องทำ ไม่มีการละเว้น หรือปล่อยวาง เหมือนบ้านเรา

จะเรียกว่าดีมั้ย มันก็ดีแระ ทำให้ชาวต่างชาติได้แต่คิดว่า ทำไมบ้านเราไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้าง

แต่ถ้ารู้ว่าเบื้องหลังเป็นยังไง ถ้าผมไปทำงานแบบนั้น ผมก็คงทำไม่ใหวเช่นกัน ต้องโชว์ว่าตัวเองทำงาน 100% เกือบตลอด ถ้าเราดันไม่สามารถทำได้นิ โอกาสโดนสังคมในที่ทำงานกดดันค่อนข้างสูง จะโดนผู้ร่วมงานมองเราแบบต่ำๆ ไปตลอด มันก็เครียดน่ะ ยิ่งต่างชาติไปทำ โอกาสโดนมองก็ยิ่งสูงเข้าไปใหญ่

ตัวอย่างดีๆ ก็พนักงานที่ตั้งใจทำงาน OT หรือพนักงานที่ทำงานหนักจนต้องนอนในที่ทำงาน ถูกมองว่าเป็นพนักงานที่ตั้งใจมากๆ ในระหว่างที่ พวกที่ตั้งใจทำงานเป็นปกติ แต่ออกเวลาตรงตามกำหนด ถูกกลายเป็นว่า เป็นพวกที่ไม่ตั้งใจทำงานก็มีอยู่

สังเกตได้ว่ามีช่วงหนึ่ง อัตตราการฆ่าตัวตายที่ญี่ปุ่นสูง ก็เพราะการแข่งขันแนวๆ นี้เนียแระ ใครทำอะไรไม่ดีตามเกณต์ที่สภาพแวดล้อมกำหนด จะดูต่ำลงทันที แต่รัฐญี่ปุ่นเค้าก็พยายามแก้ใขจุดนี้อยู่เรื่อยๆ น่ะ

ผมชอบบริการของคนเฒ่าคนแก่ที่โน้นนะ ทำแบบสุดจริงๆ ประทับใจมากๆ
เทียบกับ คนหนุ่มสาว ผมว่าก็เหมือนๆบ้านเรา ออกจะเหมือนหุ่นยนต์ไปหน่อย